Παρασκευή 1 Αυγούστου 2008

« Γέροντας » … εκ του « Ιερόν δά »








Λένε πως είμαστε αδιάσπαστα δεμένοι με τις ρίζες μας, τόσο που μερικές φορές μας τραβάνε βίαια σα μαγνήτης στο παρελθόν, πίσω στα βήματα των προγόνων μας.-
Κι η έλξη της Ιωνικής γης, όπου γεννήθηκε ένας απ’ τους μεγαλύτερους ανθρώπινους πολιτισμούς είναι ακατανίκητη, ειδικά όταν διαποτίζεται αδιάλειπτα για δεκαετίες με το φίλτρο και τις μνήμες του ξεριζωμού της προσφυγιάς.









Όπως έγραψα σε σχόλιο στην προηγούμενη ανάρτησή μου, ο παππούς μου που μού ‘δωσε τ’ όνομά του, γεννήθηκε κι ανδρώθηκε ανάμεσα στα ερείπια του
Ναού - Μαντείου του Διδυμαίου Απόλλωνα .-








Αναγκάστηκε στα 1917 Κυνηγημένος στη δίνη του Α΄ Παγκοσμίου και των Βαλκανικών πολέμων και πέρασε νύχτα απ' το Γέροντα στη Σάμο με την βοήθεια ενός Τούρκου φίλου του …
Πέθανε στα 96 του με δυό καημούς ...
-Που δεν ξαναπάτησε τα χώματα που γεννήθηκε.
-Και που δεν ξαναέμαθε νέα του παιδικού
του φίλου Αχμέτ που του έσωσε τη ζωή .








Αποφάσισα να κάνω την επιθυμία του πράξη το 1980, με τη συνοδεία του μικρότερου αδελφού του που είχε φύγει κι αυτός σε ηλικία 16 χρονών.
Βαδίζοντας ανάδρομα πάνω στα χνάρια της Ιστορίας οδηγημένος από μια ακατανίκητη έλξη, βαδίζοντας στο άγνωστο, αναζητώντας τη μια και μοναδική μέσα στις πολλές «αλήθειες» που κουδούνιζαν στο μυαλό μου …
Και νομίζω πως τη βρήκα … είναι η «αλήθεια» των απλών – των ταπεινών ανθρώπων…







Στο πρώτο μου αυτό ταξίδι από ... κεί συνάντησα μόνο ανοιχτές πόρτες, ανοιχτές καρδιές κι ανοιχτά μυαλά ...
Συνάντησα ανθρώπους που κι οι περισσότεροι απ’ αυτούς είχαν καθαρό πάνω τους το στίγμα της προσφυγιάς … 2ης και 3ης γενιάς εμιγκρέδες της Συνθήκης της Λωζάννης με καταγωγή από Κρήτη, Φλώρινα, Θεσσαλονίκη, Καβάλα …









Θυμάμαι τα λόγια της Άνθης Καρρά που μού 'καναν μεγάλη εντύπωση στην εισήγησή της για το Νεγκατή Τσουμαλή πέρισυ την Άνοιξη στα Βουρλά προς τιμή του Γ. Σεφέρη.- « Είναι κουσούρι που σε ακολουθεί η προσφυγιά. Ακόμα κι αν στα μάτια των άλλων συμπολιτών σου φαντάζεις πλήρως και επιτυχώς ενταγμένος, όσο διατηρείται η μνήμη υπάρχει μέσα σου μια ρωγμή. Και η ρωγμή αυτή σε κάνει μοιραία να αναζητάς συνοδοιπόρους της ψυχής σου, ανθρώπους δηλαδή που κρύβουν μέσα τους την ίδια με σένα ρωγμή. Κι εκεί τα σύνορα των εθνών καταλύονται. Γιατί «πατρίδα» είναι πάντα η κοινή εμπειρία, η κοινή δοκιμασία».-
http://side21.blogspot.com/2008/01/85.html
Κι από τότε απόχτησα πολλούς φίλους «αδελφικούς» με τους οποίους συνδέομαι για δεκαετίες, ανταλλάσσουμε γνώμες κι επισκέψεις και βαδίζουμε μαζί στους «Δρόμους της Ειρήνης» …
Αν και δεν θέλω να ξεχωρίσω κανέναν ιδιαίτερα, αξίζει να αναφερθώ στον συγχωρεμένο Mustafa Asik τον πρώτο που άνοιξε τις επαφές με το Νέο Γέροντα της Καβάλας και τα παιδιά του με τα οποία γνωριζόμαστε σχεδόν 30 χρόνια, τον πρώην Δήμαρχο Διδύμων Mehmet Soysalan που καθιέρωσε πριν 13 χρόνια το εβδομαδιαίο Φεστιβάλ Ειρήνης και Πολιτισμού και το γιό του Kerem που έχει κάνει το μεταπτυχιακό του στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, το νυν Δήμαρχο Mumin Kamaci, τον Αρχιτέκτονα Πολεοδόμο Bulent Tanik πρώην πρόεδρο του τεχν. επιμελητηρίου Τουρκίας, το σκηνοθέτη Tahsin Isbilen, τον ακάματο μαχητή της Ειρήνης γερο – Κρητικό Bilal Turkoglu …και … και … και …
Όλοι μας νοιώθουμε σαν μια «πνευματική» συγγένεια,
κατάρα κι ευλογία, κάτι παραπάνω από απλή φιλία …
Εμείς λοιπόν οι «Καταραμένοι»
(κατά την προσφιλή μου έκφραση),
έχουμε μια κοινή οσμή που μας φέρνει κοντά
κι ένα αόρατο νήμα που μας τραβάει προς τα πίσω.
Τριγυρνάμε σαν φαντάσματα στις ερημιές και τις πόλεις,
ονειροβατώντας στα μονοπάτια «χαμένων πατρίδων».
Ανασκαλεύουμε στα χνάρια από παλιές πατημασιές,
σημάδια από ξεραμένο αίμα κι ιδρώτα και σπέρμα.
Τρίζοντας τις αλυσίδες μας επιστρέφουμε
ξανά και ξανά στον τόπο του «εγκλήματος».
Κουβαλάμε στο DNA μας τις οιμωγές και τις τύψεις
χαμένων καιρών και φρούδων ελπίδων.
Μετέωροι πλανιόμαστε ανάμεσα σε δυο κόσμους,
ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον.
Με τα όνειρά μας πάντοτε ξάγρυπνα,
καρφιτσωμένα στις προθήκες της ιστορίας.
Δεσμώτες μιας μοίρας κοινής,
κατάρα και χρέος κι ελπίδα,
να κλείσουμε των ψυχών τις ΡΩΓΜΕΣ.
Να γίνουμε το προζύμι εμείς ενός μέλλοντος
ενός μέλλοντος που δε μπορεί παρά . . .
να ‘ναι «ΔΙΚΟ ΜΑΣ» - Δηλαδή «ΟΛΩΝ ΜΑΣ»









Πατήστε το παρακάτω για ν' ακούσετε ένα τραγουδάκι του γιού μου για το Γέροντα ...

http://www.imeem.com/people/NmpEl6k/music/PdVYAXrc/jonaros-gerontasmp3/

24 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Αλεξάνδρα είπε...

Δύσκολη η προσφυγιά... ακατανόητη...

Μα πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι γεμάτοι κατανοήση κι αγάπη. Και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι γεμάτοι μίσος.

Τιμάς τους προγόνους σου και ακολουθείς τα βήματά τους. Ο παππούς σου χαμογελάει κι η ψυχή του κλείνει την πληγή...

Πάντα να είσαι αγάπη

Skouliki είπε...

πολυ σημαντικα αυτα που κανεις ...
η κληρονομια μας ειναι η δοξα μας ..αυτο που μας αφησαν το ονομα μας η τιμη μας..η αγαπη μας ..

καλο μηνα ..καλησπερα

Ανώνυμος είπε...

Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε ότι μόνο με αγάπη και κατανόηση οι λαοί θα βρουν τον κοινό τους δρόμο!
Είναι τόσο δύσκολο κάποιοι να καταλάβουν ότι η μισαλλοδοξία δεν οδηγεί πουθενά!
Προχωράτε εσύ και οι φίλοι σου side 21, δείξτε μας τον δρόμο.
Να είσαι καλά και καλό μήνα. gskastro

marianaonice είπε...

Είναι κουσούρι η προσφυγιά!
Μαχαιριά στην καρδιά μου αυτή η φράση!
Δεν ξέρω τι θα είμασταν χωρίς τους πρόσφυγες! Τι θα ήταν η Ελλάδα!
Αυτό που ξέρω είναι ότι ο ελληνισμός είναι αυτοί!!
Καλό μήνα @φίλε!!

Meropi είπε...

Μα τι πάθαμε οι παλιοί συμφοιτητές καλοκαιριάτικα και ταξιδεύουμε στις μνήμες τους παρελθόντος??? Η ζέστη μας κτύπησε?? Εμένα μάλλον με κτύπησαν οι θύμησες της 20ης Ιουλίου? Εσένα?
Δεν ξέρω αν είναι κακό που ο παππούς σου δεν ξαναπήγε στη γενέθλια γη... Ίσως είναι για καλό. Εγώ που πήγα πίσω στο αγαπημένο μου χωριό, τι βίωσα?? Εκτός από τον πόνο και την απογοήτευση που ένιωσα, το πήρα απόφαση ότι το χωριό μου ήταν πια ξένο για μένα....

VAD είπε...

Για όσους αμφισβητουν τέτοιες κινήσεις φιλίας η απάντηση είναι μία:-Δεν απαρνιόμαστε το παρελθόν,κοιτάμε το μέλλον...
Καλό μήνα...

Νικόλαος Παπουτσής είπε...

Πίκρα φίλε μου έχει η καρδιά
του κάθε πρόσφυγα...και νοσταλγία
ακόμη κι αν δεν γεννήθηκε στα
πάτρια εδάφη άλλα κάπου αλλού,
αυτό δεν αλλάζει και το ξέρω καλα

Καλό μήνα να εχεις και να είσαι
καλα φίλε μου

τσίου!!!!

faraona είπε...

Ειναι καλο να μην ξεχναει κανεις τις ριζες και την καταγωγη του.
Μπραβο που τιμας τα αυτα τα ωματα των παππουδων μας.
τα φιλια μου

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Aγρυπνε σαν να ήξερα για την ανάρτησή σου σου απάντησα για τις αμαρτίες. Όμορφη που γίνεται η ζωή,σαν οι πονεμένες μνήμες βρίσκουν γιατρειά στην αγάπη των ανθρώπων που την καλειεργούν σε πείσμα πολλών και σε πείσμα των καιρών.
Να είσαι καλά.

BUTTERFLY είπε...

Υπεροχη αναρτηση! Πηγες στις Χαμενες Πατριδες;;; Ονειρο ζωης αυτο! Μπραβο! Κλεινεις ετσι τις πληγες του παρελθοντος, δημιουργεις νεες αρρηκτες σχεσεις...μεχρι να ξυπνησουμε κι οι υπολοιποι και να αποφασισουμε να ζησουμε αρμονικα και με αγαπη! Μπραβο παιδια, φτιαχνετε Ιστορια!

Giorgos Varvakis είπε...

Μόλις που είχα τελειώσει το "Αγαπημένο μου Αϊβαλί" του Ντίνου Κουμπάτη, διάβασα το δικό σου ποστ. Αγκάθι στην ψυχή φίλε ο ξεριζωμός ..

Cookie είπε...

Η καλλίτερή μου φίλη είναι πρόσφυγας από τη Βοσνία και ήρθε εδώ το '93, την τελευταία στιγμή. Δεν είχαμε μιλήσει πολύ πάνω στο θέμα, κυρίως διότι γνωρίζω καλά πως την πονάει, από τις φωτογραφίες της πόλης της που μου έδειχνε και από το γεγονός πως τα Σερβικά τα μιλάει ακόμη με τη Βοσνιακή προφορά.

Πριν λίγες μέρες τυχαία αγγίξαμε το θέμα και τη ρώτησα αν θα ήθελε τώρα, που ηρέμησαν τα πράγματα, να επιστρέψει στην πόλη της.

"Γιατί να επιστρέψω;" Μου είπε. "Έτσι κι αλλιώς, δεν είναι πλέον η ίδια πόλη. Το σπίτι μου δεν υπάρχει πια και όλοι οι φίλοι μου έχουν φύγει."

Εγώ που πόνεσα εκείνη τη στιγμή, μπορώ μόνο να φαντάζομαι πόσο θα πονά εκείνη...

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Σε χαίρομαι για την αγάπη και το μεράκι σου γύρω απ΄λο τα πολύ λεπτά αυτά θέματα που πονάνε...

Κοινή η μοίρα των απλών και ταπεινών ανθρώπων με ισορροπίες λεπτές, που στην όποια κρίση (ό μη γένοιτο) ανατρέπονται....

Βλέπω εξαιρετικά μνημεία.
Να είσαι καλά!!!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

akrat είπε...

καλησπέρα...
εμ χάθηκαν δύο ευκαιρίες...
η πρώτη κατά την γραμμή του επαναστάτη Ρήγα Φεραίου και των ελευθεροτεκτόνων για κοινή Βαλκανική πατρίδα...
και η άλλη με την Βαλκανική ομοσπονδία μετά την Οκτωβριανή επανάστασιν...
καημός η προσφυγιά...
ο παπούς μου έφυγε από την Αλεξάνδρεια για να πολεμήσει "δια την μεγάλη Ελλάδα" των πέντε θαλασσών... Άφησε τα κόκκαλά του... ευτυχώς είχε γεννηθεί ο πατέρας μου...

. είπε...

Είναι οι μνήμες οι γονιδιακές καλέ μου 'Αγρυπνε. Και αυτές δε ξεχνάνε ποτέ. Μεταφέρονται από γενιά σε γενιά. Είναι στιγμές που αρκεί μια εικόνα, ένα τραγούδι, μια είδηση από κει, για να μας διαπεράσει μια ανατριχίλα περίεργη και να έρθουν στο μυαλό εικόνες που σίγουρα δε ζήσαμε μα όμως...θυμόμαστε.

Καλή σου μέρα

Περιηγητής είπε...

Φίλε και χωριανέ ΑΓΡΥΠΝΕ, χάρηκα με το σχόλιο σου στο μπλοκ μου, αλλά απόλαυσα ιδιαίτερα την ανάρτηση σου για το παλιό μας χωριό. Τον Απρίλιο ήμουν εκεί για την ανεπίσημη αδελφοποίηση. Ίδια συναισθήματα, ίδια πρόσωπα και μια πικρία μικρή για τον ξένο πλέον(γεωγραφικά) τόπο. Στην καρδιά μου είναι το χωριό μου, έτσι και θα μείνει...
Περιμένω επαφή στο stvar66@otenet.gr, έχουμε πολλά να πούμε και εκτός μπλογκ. Να είσαι καλά, καλό καλοκαίρι.
Βλέπε επίσης www.gerondas.gr & http://sightseer-wwwnotebook.blogspot.com/

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Τι να σου πω "φίλε μου"; (αν μου το επιτρέπεις.

Είσαι η απάντηση σε όλους όσους κατακρίνουν τα ιστολόγια και την ύπαρξή τους.

Έτσι να συνεχίσεις με τόσο λεπτά θέματα!

Την εκτίμησή μου!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Συμπληρών τον Άκρατ λέγοντας πως υπάρχουν και κάποιοι που εισηγούνται τη δημιουργία μιας Ελληνοτουρκικής Ομοσπονδίας! Όσο κι αν ακούγεται γραφικό, θα έλυνε πολλά προβλήματα!

Περιηγητής είπε...

Αγαπητέ ΑΓΡΥΠΝΕ
Από κάποιο παιχνίδι της διαδικτυακης μοίρας, λαμβάνω από λάθος τις ενημερώσεις για σχόλια στο "Γέροντας"...εκ του "Ιερόν δά".
Επικοινώνησε μαζί μου στο stvar66@otenet.gr για να διορθώσουμε το πρόβλημα.

mamma είπε...

Άγρυπνος πάντα... μου αρέσεις!
Μακάρι όλοι να σκέφτονταν και να έπρατταν με τον ίδιο τρόπο, θα είχαμε προχωρήσει πολύ μπροστά ως έθνος.
Την καλησπέρα μου.

tzonakos είπε...

Αν πώ οτι συγκινήθηκα ... πάρα πολυ όμως.
Μπαίνεις σε ενα μπλογκ να διαβάσεις κατι και πέφτεςι σε ενα αριστούργημα γεμάτο συναισθήματα.
Απόγονος Μικρασιάτη κι εγω ...
Δεν ξεχνάω τις πατρίδες που δε γνώρισα.

Καλό βράδι φιλε Side.

Surrealist είπε...

Σ΄ευχαριστώ πολύ για τα τελευταία σου σχόλια!!!!

Απλώς μια καληνύχτα - διάβασα την υπέροχη αυτή ανάρτησή σου και να συμφωνήσω με την φίλη Faraona, τον φίλο Tzonako (αριστουργηματικό)

και με τα άλλα όμορφα που λένε οι φίλοι

καλό βράδυ!!!!

tgsamiosce είπε...

ΑΓΑΠΗΤΕ ΑΓΡΥΠΝΕ
Τα λες πολυ καλα συνεχισε ,ο παπους ο Γιωργος , ενας φιλος σου καλος απο τα παλια ,με ολη την σημασια της λεξεως φιλος.