« Τα Καζάνια της σούμας . . . »

Χαθήκαμε απ’ τη μπλογκογειτονιά μας

τις τελευταίες μέρες …
Λίγο η Εθνική μας αργία που τη

λαστιχάραμε κι έγινε πενταήμερη …
Λίγο η κάθοδος των «μυρίων» …

τέκνων, αδελφών, ανηψιών και

λοιπών συγγενών, κουμπάρων και φίλων …

Και φυσικά το άνοιγμα των καζανιών της σούμας που τα τιμήσαμε δεόντως …



Η σούμα είναι το εθνικό προϊόν της Σάμου όπως η τσικουδιά στην Κρήτη και το τσίπουρο σε άλλες γωνιές της χώρας μας …

Η «χάρη» της συνοδεύεται με μουσικές, τραγούδια, χορούς στα καζαναριά

και φυσικά με ποσότητα και ποικιλία διαλεχτών μεζέδων από βουνό και θάλασσα …

Παϊδάκια προβατίνας …. μεθυσμένα (ραντισμένα συνεχώς με σούμα πάνω στη σχάρα) !!!

Χταπόδια ημέρας, ψαρεμένα στη «Βελανιδιά» …

Κυδώνι με μέλι, βρασμένο μαζί με τα τσίπουρα στο καζάνι της σούμας …

Κι από χρόνου να ‘μαστε καλά …

« ΜΑΡΙΩ Λ.Μ. 352 » . . .

«Καλά ταξίδια & καλές ψαριές» … Άρτι ανακαινισθείσα, λικνίζεται πανέτοιμη
και γι’ άλλα ταξίδια, για νέες περιπέτειες . . .

Μια φορά κι ένα καιρό στο μικρό μας ψαροχώρι ήτανε μια πεντάμορφη 16χρονη κοπελιά . . . Μαριώ τη λέγανε . . .

- Κάπως έτσι αρχινάει το παραμύθι …
Ένας νεαρός καραβομαραγκός την αγάπησε, δεν του τη δώσανε, κι αυτός την έκλεψε …
Ανοίξανε σπιτικό, με χίλιες δυσκολίες και στερήσεις, αλλά με την αγάπη και τη σκληρή δουλειά προκόψανε, μεγαλώσανε δυο κόρες και δυο γιούς, κάνανε περιουσία, σκαρώσανε και ταξίδεψαν καΐκια ξύλινα κι ύστερα σιδερένια.

Η «Μαριώ η Καπετάνισσα» όπως κι όλες οι γυναίκες ναυτικών κράτησε το κουμάντο στο σπίτι, τα παιδιά, τα κτήματα, την τιμή κι υπόληψη στη μητριαρχική δομή της νησιώτικης οικογένειας σαν άντρας και γυναίκα μαζί.
Ο μεγάλος της ο γιος την «ανάστησε» με την πρώτη του κόρη . . . και πριν από 25 ακριβώς χρόνια, σαν τέτοιες μέρες του Οκτώβρη, βάφτισε το τελευταίο του σκαρί με τ’ όνομά της κι αγαντάρισε στο σούρσιμό του πάνω στα φαλάγγια στο δρόμο για τα νερά του λιμανιού …

Σε πείσμα των καιρών μας που θέλουνε
τα παραδοσιακά σκαριά ν’ αποτελούνε παρελθόν . . .
να ‘τηνε πάλι να γλιστράει σκίζοντας περήφανα τα νερά
διασχίζοντας κι όχι τσαλαπατώντας τα κύματα …
Τα ξύλινα σκάφη έχουνε ψυχή, κουβαλάνε μέσα τους
την έμπνευση, το μεράκι και τον ιδρώτα του τεχνίτη
και μια παράδοση αιώνων και χιλιετηρίδων . . .

Η βαρκούλα μου η «Μαριώ Λ.Μ. 352» . . .
συμπαραστάτης κι οδηγός στις αποδράσεις μου
απ’ τη σκληρή πραγματικότητα . . .

Το τελευταίο πλεούμενο που σκαρώθηκε στο ψαροχώρι μας, όπου άλλοτε έσφυζαν από ζωή οι ταρσανάδες κι αρματώνονταν και καθελκύονταν κάθε είδους πλεούμενα μικρά και μεγάλα κι αρμένιζαν σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της Μεσογείου . . . Οι παλιοί τεχνίτες του καρνάγιου ο ένας μετά τον άλλον μας εγκατέλειψαν . . . Ευτυχώς κι υπάρχουν άνθρωποι σαν το Μαστρο – Στέλιο που δίνουν ακόμα μια ανάσα ζωής στο τέλος μιας ολόκληρης εποχής . . .

Βροχή τα . . . μπλογκοπαίχνιδα !!!

Προσκεκλημένος απ’ τις αγαπητές φίλες ...
Τη συμπαραστάτιδα στο εργασιακό μας στρες Ερατώ
και την ευαίσθητη συμπατριώτισσά μου Αθηνα
προσέρχομαι απογυμνώνοντας τα εσώψυχά μου . . .
( Μήπως αυτό δεν κάνουμε εν ολίγοις εδώ
όλοι εμείς οι κάτοικοι της μπλογκοχώρας ;;; )

Παιχνίδι πρώτο . . .

Οι κανόνες του παιχνιδιού:

Βάλε Link (σύνδεση) προς το άτομο που σε έκανε tag.

Γράψε 7 αλήθειες για σένα στο blog σου, κάποιες κοινές, κάποιες περίεργες.

Κάνε tag 7 άτομα στο τέλος της ανάρτησης βάζοντας τα ονόματα τους και links προς το blog τους.

Ειδοποίησε τους ότι του έχεις κάνει tag αφήνοντας σχόλιο στο blog τους.

Λοιπόν:

1η αλήθεια: Είμαι παραπονιάρης … Πληγώνομαι εύκολα … Το ξεπερνώ δύσκολα …

2η αλήθεια: Συνηθίζω να μην κρύβω τα ελαττώματα και τις αδυναμίες μου. Αυτό μου έχει στοιχίσει αρκετές στεναχώριες αλλά μου έχει χαρίσει και πολλούς φίλους ανεκτίμητους, που μάλλον μ’ αγαπούνε για τις αδυναμίες μου ...

3η αλήθεια: Μπορεί μέσα μου να βράζω κι η αντίδρασή μου να φαίνομαι εξωτερικά υπερβολικά ήρεμος …

4η αλήθεια: Μ’ αρέσει να ταξιδεύω στο χώρο … Ακούω για ταξίδι και πετάω τη σκούφια μου !!!

5η αλήθεια: Μ’ αρέσει να ταξιδεύω στο χρόνο … Συχνά στο παρελθόν … Συχνότατα στο μέλλον … και Σπανιότατα στο παρόν !!!

6η αλήθεια: Έχω αγοραφοβία … σκιάζομαι την πολυκοσμία, τα αστικά κέντρα, τη λογική του όχλου … νοιώθω στο στοιχείο μου δίπλα και μέσα στη θάλασσα, στα δάση και στ’ άγρια βουνά …

7η αλήθεια: Είμαι αλλεργικός στην γραφειοκρατία, αυτό το τέρας που τσαλαπατάει την κοινή ανθρώπινη λογική ...

Παιχνίδι δεύτερο . . .

Τα μικρά παιδιά . . .

Εξαιρετικά αφιερωμένο στο Χαμομηλάκι

και στ’ αδέρφια μου . . .

Προσκαλώ με την σειρά μου να παίξουν, αν έχουν χρόνο και διάθεση οι φίλοι : Κοκκινογούλι , Νικος κ. , roadartist , kitsosmitsos , Μπαλος , δαμασκηνάκι & una mama . . .

- Στο «χειρουργείο» της Ιστορίας -

«Συλλογική μνήμη – ανάμνηση -

λήθη – αμνησία – λήθαργος»

Με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό την αντιπαράθεση των απόψεων του Κ. Γεωργουσόπουλου και της Μ. Ρεπούση μέσα απ’ τις σελίδες του «Βιβλιοδρόμιου», σχετικά με το ρόλο της Ιστορίας στη δημιουργία και περιφρούρηση μιας συλλογικής εθνικής μνήμης, καθώς και τη δυνατότητα προβληματισμού κι αμφισβήτησης των στερεοτύπων, μέσα από την κριτική προσέγγιση των γεγονότων, λαμβάνοντας υπ’ όψη την οπτική και τις μνήμες που θα οδηγούσαν στην προσέγγιση και την κατανόηση και της «άλλης πλευράς» στην πορεία επίλυσης των λεγόμενων «Εθνικών ζητημάτων».
Με όλο το σεβασμό στο μεγάλο δάσκαλο και κριτικό (παρακολουθώντας ανελλιπώς τις προσπάθειές του για την προστασία του αρχαίου δράματος από ανίερες επεμβάσεις που πληθαίνουν επικίνδυνα τελευταία) δεν θα μπορούσα παρά να ταχθώ με την άποψη της Μ. Ρεπούση. Πιστεύω κι εγώ ότι : « Η Ιστορία αν και γράφεται συχνά κάτω από την πίεση των συλλογικών μνημών, όσων έμειναν από το παρελθόν στο πλαίσιο του βιώματος των ομάδων ή όσων οι ομάδες δημιούργησαν για το παρελθόν τους, μπορεί να «προβληματίσει» τη μνήμη, να επερωτήσει τους μηχανισμούς της, να την κάνει περισσότερο αμφίβολη, ανοικτή στην αμφισβήτηση του σκληρού στερεοτυπικού της πυρήνα, να την εκδημοκρατίσει, να τη ριζοσπαστικοποιήσει. Να την κάνει να θυμάται όσα θέλει να ξεχάσει, να της προσθέτει ψηφίδες και χρώματα, να την αντιπαραβάλλει με τα τεκμήρια. Αυτή είναι ανάμεσα σε άλλες η δύναμη της Ιστορίας. Η ικανότητά της να «ιστορικοποιεί» τη μνήμη και να θέτει διαρκώς το ζήτημα μιας πιο δίκαιης, πιο ορθής κουλτούρας μνήμης, μιας ηθικής της μνήμης ».-

Η διδαχή της στο σχολείο δεν πρέπει να υπηρετεί σκοπιμότητες ούτε να διαιωνίζει καταστάσεις και αδιέξοδα εξαρτημένα από εθνικιστικά ιδεώδη και δόγματα περί Αναδέλφου Έθνους αλλά να ... « Υποστηρίξει μια κριτική ιστορική μνήμη ικανή να βοηθήσει τα παιδιά να υπερβούν το εγώ τους, να σταθούν κριτικά απέναντι στον εαυτό τους, να πλησιάσουν τον άλλον, να τον γνωρίσουν, να ανοιχθούν στον κόσμο και στις προκλήσεις του … να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον αναστοχαστικό για να μπορούν τα παιδιά να προβληματιστούν, να θέσουν ερωτήματα, να συζητήσουν, να αναζητήσουν απαντήσεις, να αποκτήσουν μια κουλτούρα διαλόγου, να απομυθοποιήσουν και να αποκρυπτογραφήσουν τους τρόπους με τους οποίους βλέπουν τον εαυτό τους και τον περίγυρό του, να φύγουν από τα κλισέ, να σκεφθούν για τις μνήμες τους, να επισκεφθούν άλλων μνήμες. Γι΄ αυτό χρειάζεται το σχολείο και όχι για να επαναλαμβάνει τις εμπορικές, λαϊκές ή πολιτικές χρήσεις της Ιστορίας ».-

Ο κ. Γεωργουσόπουλος, εξακοντίζοντας αφορισμούς και λογοπαίζοντας με την ετυμολογία συναφών λέξεων, θεωρώ ότι αποφεύγει να αγγίξει την ουσία του ζητήματος. Το ερώτημα είναι αν θέλουμε η Ιστορία να ασχολείται με την έρευνα και μελέτη της αντικειμενικής αλήθειας με βάση πραγματικά γεγονότα και ντοκουμέντα, διαπαιδαγωγώντας και διαμορφώνοντας έτσι πολίτες με κριτική σκέψη και βούληση για την υπέρβαση κρίσεων και αδιεξόδων ή να αποτελεί υπηρέτη στείρων συντηρητικών σοβινιστικών αντιλήψεων που μόνο δεινά μπορεί να επιφέρουν στις ερχόμενες γενιές …