Φοβάμαι . . .
Έχω ξαναγράψει πως σιχαίνομαι τις επετείους και τις παρελάσεις …
Γι’ αυτό και τερμάτισα τη συμμετοχή μου στις εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο μετά απ’ τη
δεύτερη «Πορεία» . . .
Αφιερώνω λοιπόν αντί για γαρύφαλλο στους «αντιήρωες» της εποχής μου, λίγους στίχους γραμμένους το Νοέμβρη του 1983 απ’ το Μανώλη Αναγνωστάκη που δημοσιεύτηκαν στην εφημ. Αυγή.-
Φοβάμαι . . .
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
Θα κλείσω με τα λόγια του Δημήτρη Παπαχρήστου απ’ τους εκφωνητές του σταθμού του Πολυτεχνείου, ενός σεμνού αγωνιστή που δεν χρησιμοποίησε το μύθο του Πολυτεχνείου για να γίνει και ο ίδιος μύθος, που αρνήθηκε να ρευστοποιήσει τη συμμετοχή του στο χρηματιστήριο
της πολιτικής.
«Το Πολυτεχνείο είναι σταθμός ανεφοδιασμού για τους νέους για να φτάσουν εκεί που εμείς δεν φτάσαμε . . . »