Έχω ξαναγράψει πως σιχαίνομαι τις επετείους και τις παρελάσεις …Γι’ αυτό και τερμάτισα τη συμμετοχή μου στις εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο μετά απ’ τη
δεύτερη «Πορεία» . . .Αφιερώνω λοιπόν αντί για γαρύφαλλο στους «αντιήρωες» της εποχής μου, λίγους στίχους γραμμένους το Νοέμβρη του 1983 απ’ το Μανώλη Αναγνωστάκη που δημοσιεύτηκαν στην εφημ. Αυγή.-
Φοβάμαι . . .
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
Θα κλείσω με τα λόγια του Δημήτρη Παπαχρήστου απ’ τους εκφωνητές του σταθμού του Πολυτεχνείου, ενός σεμνού αγωνιστή που δεν χρησιμοποίησε το μύθο του Πολυτεχνείου για να γίνει και ο ίδιος μύθος, που αρνήθηκε να ρευστοποιήσει τη συμμετοχή του στο χρηματιστήριο 
της πολιτικής.
«Το Πολυτεχνείο είναι σταθμός ανεφοδιασμού για τους νέους για να φτάσουν εκεί που εμείς δεν φτάσαμε . . . »
www.350.org"
25 σχόλια:
Πολύ ωραίο το αφιέρωμα σου παλιέ μου συμφοιτητή. Και μπράβο που θυμήθηκες το Δ. Παπαχρήστου που παρέμεινε όλα αυτά τα χρόνια σεμνός και αφανής.
Για σου συνάδελφε, μπες και εσύ στην Αργό...
Υπέροχο αφιέρωμα!!!
"...εκεί που εμείς δε φτάσαμε...",γιατί κάποιοι εξαργύρωσαν επιταγή τη συμμετοχή τους!
το ποίημα και η ρήση θα μου μείνουν !!!
Ετσι φιλε μου σεμνα και λιτα
Τι να σχολιάσεις σε τετοιες περιπτώσεις?
Καλη εβδομάδα φιλε μου
τσίου!!!!
Φίλε, σ΄ευχαριστώ γιαυτή την ανάρτηση. Είναι ότι ωραιότερο διάβασα όχι μόνο για το Πολυτεχνείο, αλλά γενικά τον τελευταίο καιρό. Νάσαι καλά και απομακρυσμένα εύστοχος.
Το ποίημα του Αναγνωστάκη μπορεί να είναι γραμμένο το '83, αλλά είναι τόσο σημερινό.
"Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο"...
Η ωραιότερη επετειακή ανάρτηση, που ...τσακίζει κόκαλα..
Φιλί και Γλρένιες αγκαλιές
Οι εορτασμοί σας είναι οι ωραιότεροι....
νάστε καλά και να δίνετε τις πραγματικές διαστάσεις στα ιστορικά γεγονότα, χορτάσαμε αφορισμούς και επαίνους, ίσως γίνουμε σοφότεροι και πλουσιότεροι έτσι, δεν βλέπω άλλο δρόμο...
καλό βράδυ!
Καλησπέρα Άγρυπνε.
Ο μικρός γιός του Παπαχρήστου είναι στο ίδιο σχολείο με το γιό μου. Σήμερα, στη γιορτή του σχολείου, ο μικρός έπαιζε σε ένα σκετσάκι για το Πολυτεχνείο. Και σκεφτόμουν πως τα φέρνει η ζωή, ε; Πόσο περίεργο είναι να παίζεις σκηνές από τη ζωή του πατέρα σου...
Και ναι, ο Παπαχρήστος είναι πολύ σεμνός άνθρωπος.
αχ και να ήξερες πόσο ένιωσα σήμερα αυτό που είχε γράψει ο Αναγνωστάκης 15 χρόνια πριν...
Να'σαι καλά Άγρυπνε!
25 χρόνια πριν....αχ τα χρόνια περνάνε
Με χαρά είδα πως συμμετέχουν κιάλλοι στις αγρύπνιες.
(επίσης ο Μήτσος είχε πει, πως το πολυτεχνείο έγινε μιά μεγάλη σαμπρέλα, που χώρεσαν όλοι από κάτω.Και δεν εννοούσε βέβαια τον ίδιο και τους συντρόφους του.)
δ
σωστό το ποιήμα...
αν έχω δικαίωμα να πω κάτι μόνο...
με απουσίες δεν εξαφανίζονται οι βάρβαροι αυτόκλητοι νταβάδες του κινήματος...
Μη με ρωτάς...Δε θυμάμαι...
από τις καλύτερες αναρτήσεις!!!
καλημέρα!
Σε αντέγραψα...
Ελπίζω να μη σε πειράζει...
Τους χαιρετισμούς και την αγάπη μου...
Κάθε γενιά θα πρέπει να βελτιώνει την ανθρωπότητα. Η γενιά του Πολυτεχνείου θέλησε εκείνη τη βραδιά να αγγίξει το υπέρτατο σημείο ενός αγώνα, τοποθετώντας το συλλογικό πάνω από το ατομικό.
Εστω και αν πολλοί καπηλεύονται εκείνη την ημέρα, δεν θα μπορέσουν ποτέ να καπηλευτούν το πνεύμα του το οποίο όπως γράφτηκε θα πρέπει να αποτελέσει σταθμό ανεφοδιασμού για τους νέους. Οχι όμως για να φτάσουν εκεί που εμείς δεν φτάσαμε, μα για να χαράξουν τα δικά τους όνειρα, τις δικές τους φιλοδοξίες, τους δικούς τους στόχους (αν είναι άξιοι).
Την καλημέρα μου
Ολο το νόημα του Πολυτεχνείου βρίσκεται στα λίγια του Παπαχρήστου.
Ας σεβαστούμε τουλάχιστον τη στάση όσων "ήταν εκεί" για αυτά που πίστευαν και δεν εκμεταλεύτηκαν το "εκεί" για άλλους λόγους.
Πολύ όμορφο το ποστ σου.
Και εγώ φοβάμαι... Τον άνθρωπο που ήξερα πως συνεργαζόταν με το σπουδαστικό της ασφαλειας και τον είδα αργότερα ανάμεσα στους αντιστασιακούς στην κηδεία του Παναγούλη..και ακόμα αργότερα υψηλόβαθμο στέλεχος κυβέρνησης.
Πικρή αλλά αληθινή η διαπίστωση του Αναγνωστάκη....κάπως έτσι δεν είναι ο "μέσος άνθρωπος";Μέσα σε όλα...
«Το Πολυτεχνείο είναι σταθμός ανεφοδιασμού για τους νέους για να φτάσουν εκεί που εμείς δεν φτάσαμε . . . »
Εκεί που εμείς δεν φθάσαμε!! Θα φθάσουν άραγε οι νέοι μας;;
Γιατί νοιώθω θλίψη κάτι τέτοιες μέρες;;
Πολύ ωραία η ανάρτησή σου αυτή, και οι στίχοι με τη φωνή του Ρίτσου βάλσαμο στην κακοποιημένη μας πεθυμιά για ένα καλύτερο αύριο!
Να είσαι καλά συνάδελφε!!
Έπαψα να φοβάμαι. Όταν γνώρισα τον πρώτο κομμουνιστή εργοδότη - τότε ΚΝιτη - και στον διπλανό κοπτοράπτη είχα γνωστή δεξιά κυρία που σήμερα κόπτεται για τις τσέπες μας. Τι άλλο να φοβηθώ δηλαδη;
Σωστό, πολύ σωστό ποστ.
Καλησπέρες!
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο..
KI EΓΩ
Δημοσίευση σχολίου