ΑΓΡΥΠΝΟΣ: 2012

Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Επέτειος ...

Μέρες Νοέμβρη ύστερα από τόοοσααααα Χρόνια !!!

Και χάθηκε το νόημα κι η ψυχή του αγώνα στις στροφές του χρόνου, στις καπηλείες και τις ίντριγκες …

Και οι μνήμες καταλήξανε παρελάσεις επίδειξης ισχύος κομματικών στρατών …

Και κάποιοι που εξαργύρωσαν την όποια συμμετοχή τους με καρέκλες, ταμπέλες και οφύκια …

Και τα φαντάσματα που βρυκολάκιασαν και βγήκαν στα σοκάκια που λέει κι ο Σαββόπουλος …

Κι έφτασαν ν’ αμφισβητούν ακόμα και το αίμα των θυμάτων του 73, ποιοί οι επίγονοι του Γκαίμπελς …

Αντί για γαρύφαλλο λίγους στίχους του Ανέστη Ευαγγέλου αφιερώνω στο 17χρονο παλικάρι που έφυγε χτυπημένο άνανδρα από σφαίρες τη νύχτα της μεγάλης σφαγής 17 Νοέμβρη του 73 στο Πολυτεχνείο …

Διομήδης Κομνηνός

Στερημένος την αγιότητα ενσαρκωμένη, απτή,

εγκάθειρκτος της λογικής, αρνιόμουν να πιστέψω

επίμονα, πως τα οστά μοσχοβολούν και λάμπουν

των αγίων. Ώσμε προχτές που κίνησα κι εγώ

να προσκυνήσω το πουκάμισό σου ματωμένο

κι από τα βόλια τρυπημένο των φονιάδων.

Καθώς πλησίαζα βουρκωμένος, τρέμοντας απ’ την ταραχή,

βλέπω ν’ ανέρχεται τεράστιο το πουκάμισο σου

και να καλύπτει όλο το χώρο με φεγγοβολή

γλυκιά, κι από ψηλά, με λεπτό άρωμα, να ευωδιάζει.

Καρδιά των καρδιών, που θα ’λεγε κι ο Νικηφόρος,

έφηβε ωραίε, λαμπρέ, του ελληνικού φωτός,

που τους ενόχλησες πολύ να κουβαλάς τους λαβωμένους

κι άπονα σε σκοτώσαν οι φασίστες.

Κι ακόμα λίγους στίχους προφητικούς γραμμένους το Νοέμβρη του 1983 απ’ το Μανώλη Αναγνωστάκη.-

Φοβάμαι . . .
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

Και τέλος μια επιφυλλίδα του Αλέξη Σεβαστάκη το Νοέμβρη του 1998 για το ξέφτισμα μέσα απ’ την επετειολογία και την παραχάραξη του μηνύματος του Νοέμβρη, που τότε η οπτική του με κάλυπτε και σήμερα ακόμη περισσότερο !!!

Επέτειος...

ΔΕΝ γιορτάζω, δεν πορεύομαι, δεν αφισοκολλώ, δεν σηκώνω λάβαρα, δεν στοιχίζομαι, δεν υμνολογώ, δεν χειροκροτώ, δεν καταθέτω στέφανο ανθέων, δεν ακούω ήχους εξεγερτικούς, δεν παραμυθολογώ, δεν συγκινούμαι, δεν δακρυρροώ, δεν ψάλλω εμβατήρια, δεν θέλω γερμένους αγωνιστές και πεφυσιωμένους πρωταγωνιστές.

Αποστρέφομαι τις επετειακές μνήμες, φρικιώ με τη λέξη μνημόσυνο, αγκρίζομαι με την ιδέα μνημείο και καταχώνω τη μνημοσύνη σε ανεύρετο μνήμα ασημάδευτου τόπου και άιχνης εποχής. Ερχομαι από ξηρασία αμμοθύελλας, έρχομαι από ανάβροχη περιοχή, από σιχαμερό φιδότοπο, όπου κουλουριάζονται αλληλοτρωγόμενοι όφεις της Βίβλου, του μύθου και της νύχτας. Ερχομαι από πεθαμένες ευαισθησίες, κατάκοιτες στην έκταση λιμνάζοντος οχετού, έρχομαι από τον κοπρώνα κτηνών, ζαρωμένων ιδεών, απόβλητων ακαθάρτων εκκρίσεων.

Ερχομαι κρυφά, νυχοπατώντας, σήμερα, ανήμερα της γιορτής Πολυτεχνείου, να απαλείψω με το φλόγιστρο της παράνομης καρδιάς μου την ημερομηνία λήξης από το κονσερβοκούτι της βάρβαρης επανάληψης, να προγκίσω τα σμήνη ορνέων που λαιμαργούν επί του ιερού πτώματος, έρχομαι να βάλω φωτιά στα μνημεία και να σκάψω βαθύ μνήμα, να εναποθέσω την μνημοσύνη, καλά προφυλαγμένη από εμπόρους, κτηματεμπόρους, χρηματεμπόρους, μεταπράτες, αργυραμοιβούς, ιδιοκτήτες, εξαργυρωτές, καταθέτες και τοκογλύφους.

Ερχομαι από το άλλο Πολυτεχνείο, που δεν έρχεται, έτσι καθώς έχει γίνει σοφό. Και λυπημένο...

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Πέντε !!!

γιορτάζουμε ....

χρόνια blogging ...

Σας καλοσωρίζουμε λοιπόν στο φτωχικό μας

για ένα κέρασμα με κρασί μοσχάτο απ' το βαρέλι μας

σούμα ολόφρέσκια μόλις βγήκε απ' το καζάνι

και νόστιμους ψαρομεζέδες απ' τη θάλασσά μας

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

ΟΧΙ ...

Κι η τέχνη πρέπει, σ’ αυτούς τους καιρούς των αποφάσεων ν’ αποφασίσει. Μπορεί να κάνει τον εαυτό της όργανο μιας μικρής μερίδας ορισμένων που παίζουν τις θεότητες της μοίρας για τους πολλούς και που απαιτούν μια πίστη που πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να είναι τυφλή, και μπορεί να σταθεί στο πλευρό των πολλών και να βάλει τη μοίρα τους στα δικά τους χέρια. Μπορεί να παραδώσει τον άνθρωπο στις συγχύσεις, τις αυταπάτες και τα θαύματα, και μπορεί να παραδώσει τον κόσμο στον άνθρωπο. Μπορεί να μεγαλώσει την αμάθεια και μπορεί να μεγαλώσει τη γνώση. Μπορεί να κάνει έκκληση στις δυνάμεις που αποδείχνουν τη δύναμη τους καταστρέφοντας, και στις δυνάμεις που αποδείχνουν τη δύναμη τους Βοηθώντας.

Μπέρτολτ Μπρεχτ

Μια φωτεινή αναλαμπή κόντρα στο σκοτάδι που μας απειλεί στις μέρες μας, η επιτυχημένη προσπάθεια των μαθητών & καθηγητών του σχολείου μας με την ευκαιρία του γιορτασμού της 28^ης Οκτώβρη για ένα διαχρονικό ΟΧΙ ενάντια στο φασισμό …

Όποιος σήμερα θέλει να πολεμήσει την ψευτιά και την αμάθεια και να γράφει την αλήθεια έχει ξεπεράσει το λιγότερο πέντε δυσκολίες. Πρέπει να έχει το θ ά ρ ρ ο ς να γράφει την αλήθεια παρόλο που παντού την καταπνίγουν· την ε ξ υ π ν ά δ α να την αναγνωρίσει παρόλο που τη σκεπάζουν παντού· την τ έ χ ν η να την κάνει ευκολομεταχείριστη σαν όπλο την κρίση να διαλέξει εκείνους που στα χέρια τους η αλήθεια θ’ αποχτήσει δύναμη· την π ο ν η ρ ι ά να τη διαδώσει ανάμεσα τους. Αυτές οι δυσκολίες είναι μεγάλες για κείνους που γράφουν κάτω απ’ το φασισμό, υπάρχουν όμως και γι’ αυτούς που τους κυνήγησαν ή που έφυγαν ακόμα και για όσους γράφουν στις χώρες της αστικής ελευθερίας.

Μπέρτολτ Μπρεχτ

Ο φασισμός δεν έρχεται απ’ το μέλλον

καινούργιο τάχα κάτι να μας φέρει

τι κρύβει μεσ’ τα δόντια του το ξέρω

καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.

Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν

και χάνονται βαθιά στα περασμένα

οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν

μα όχι και το μίσος του για μένα.

Το φασισμός βαθιά κατάλαβέ τον

δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον!

Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος

που λούζεται στον ήλιο και στ’ αγέρι!

το κουρασμένο βήμα του το ξέρω

και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει.

Μα πάλι θε ν’ απλώσει σαν χολέρα

πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου

και δίπλα σου φτάσει κάποια μέρα

αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου.

Μπέρτολτ Μπρεχτ

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Ο Τίγρης του Αιγαίου …

Στα χέρια μου έπεσε τελευταία το βιβλίο του Τέου Ρόμβου με τις περιπέτειες του Σαμιώτη Αρχιπειρατή ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΝΕΓΡΟΥ του διαβόητου κουρσάρου. Σε μια ταραγμένη εποχή για το Αιγαίο στα μέσα του 19^ου αιώνα όπου στην ουσία δεν υπήρχαν σύνορα αλλά και ούτε συντεταγμένες μορφές εξουσίας,

Η κίνηση ανθρώπων και εμπορευμάτων ήταν μια απρόβλεπτη περιπέτεια, άλλα νησιά ελεύθερα, άλλα υπό Οθωμανικό έλεγχο, τα μικρασιατικά παράλια απροστάτευτα, η Σάμος Ηγεμονία υποχείριο στα τσιράκια του Στ. Βογορίδη (1833-1850) μετά το διώξιμο των Καρμανιόλων επαναστατών του Αγώνα.-

Εκεί και τότε λοιπόν έδρασε ο “πειράτις” Γεώργιος Νέγρος για πάνω από μια δεκαετία (1840-1851) με τα παλικάρια του αλωνίζοντας τα πέλαγα κουρσεύοντας τα άτυχα πλεούμενα κουμαντάροντας κάθε λογιών σκαριά (σκούνες, φελούκες, τσερνίκια, σακολέβες και τρεχαντήρια), αλλάζοντας συνέχεια ρότα από καρτέρι σε καρτέρι, από νησί σε νησί κι από αβάλη σε αβάλη,

Θεωρώντας με τον τρόπο του ότι απέδιδε ο ίδιος δίκιο για τις αδικίες των κάθε είδους ισχυρών σ’ αυτή τη ζωή που ασκούσαν ανάλγητα την πολιτική, οικονομική θρησκευτική εξουσία τους,

Κυνηγημένος σαν το σκυλί σ’ ένα μακάβριο παιχνίδι ζωής και θανάτου ανάμεσα στα ξερονήσια, τους ορμίσκους και τα μπουγάζια από λεφούσια κάθε μεγέθους, είδους, και εθνικότητας πλοίων.

Αχ γυναίκες, που να αλειφτώ λάδι και να τρυπώσω, να έμπω μέσα σας. Ήμαι ο Γεώργιος Νέγρος, κλέπτης ήμουν πάντα, και πειρατής, και κάποιαν ημέρα θα σκεπαστώ από τα νερά που μ' εγεννήσαν και θα πνιγώ, για να γεννηθώ ξανά εις τον αβλέμονα βυθό και να ξενερίσω πάλε, ώσπου να χαθώ και ξαν' από την αρχή. Εβγήκαμεν και πάλε εις τα πέλαγα, πλεύομε προς τα μέρη της Ανατολής δια να πειρατεύσομε, ολούθε δυναστεύει η θαλασσίλα, νερό και αλάτι, εις την αρμύρα ζούνε τα γοργόνια, τα αναρίφνητα πλάσματα της άγιας θάλασσας, οπού 'ναι έμορφα και αλλόκοτα. Ο νους του αθρώπου ταξιδεύει ως η θάλασσα και εις τες ζάρες και τον κυματισμό της γεννά πρόσωπα κι αθρώ-πους χαμένους και αποθαμένους οπού ξεπηδούν μες από τους ρούφουλες και τες δίνες και απλώνουν χέρια να πιαστούν, να κρατηθούν.

Ήναι αληθές ότι εμείς οι πειρατές είμεθα χλιμμένοι, γιατί έχομε οπίσω μας κρίματα και ζούμε κυνηγημένοι σαν τα άγρια θερία. Γυρεύουμε γδικιωμό για τες αδικίες του ντουνιά και περιφρονούμε όλα κείνα οπού έχει για σωστά ο όξω κόζμος. Η ζωή μας ήναι ζωή λεύτερη και είμεθα όλοι ίσοι αναμεταξύ μας. Και όλο τον καιρό τον απερνούμε κάτω απ' τον ΐέσκεττο ουρανό, αντάμα εις τες φουρτούνες και εις τες μπονάτσες, ωσάν τα οψάρια εις τη θάλασσα και ταξιδεύομε ολονένα έως οπού να φτάσομε εις τα πέρατα και εις το τέρμα. Ομού με τα παλληκάρια μου κάμνομε ληστείες και πειρατείες πολλές εις τες θάλασσες του Αρχιπελάγου ως και εις τα παράλια της Μικρασίας. Και έχω αρχή μου κάθε βολά οπού κάμνομε έφοδο και τελειωμένου του πραχτέου να αλλάζω το σκαρί δια να μη δίνω σημάδι και έρχονται το κατόπι τα αυτοκρατορικά πλοία.

Κατ’ εκείνους τους χρόνους εις Σάμον είχαμε έριδες τα δυο κόμματα, των Καρμανιόλων οπού εγύρευαν την Ένωση με την Ελλάδα και των προσκυνησμένων Καλικάντζαρων οπού ενυχτοπερπατούσαν δια τον φόβον της φανέρωσης των. Οι Σαμιώτες έκαμαν επανάσταση και οι Καρμανιόλοι εξεσή-κωναν το λαό να πολεμήσει τον Τούρκο, μπροστάρης ήτον ο Λυκούργος Λογοθέτης, Παπλωματάς το αληθές του όνομα, ομού με τον καπτάν Κωσταντή Λαχανά, τον καπτάν Σταμάτη Γεωργιάδη, τον παπα-Κύριλλο και άλλους, όλοι των Καρμανιόλοι και μέλη της μυστικής «Φιλανθρωπικής Εταιρείας» και οι καπεταναίοι εκείνοι εξελευτέρωσαν την Νήσο. Απέρασαν αυτά, ελούφαξαν οι νυχτοκόρακες Καλικάντζαροι αλλά δεν εσυχάσαμεν. Τρεις φορές έστειλε ο Σουλτάνος το στόλο τον αυτοκρατορικό με τα λεφούσια του ανάντια εις τη Σάμο, οπού έκαμναν γιουρούσια, πλην οι Σάμιοι επολέμησαν με παλληκαροσύνη και έτζι αποκρούστη ο εχτρός.

Και εδιαβάζαμε εις τες γαζέτες της Σμύρνης τα τόσα παχιά λόγια οπού έλεγον οι Φράγκοι και οι κόνσολοι των, ότι τάχα η Φράντσια κι η Ινγκλατέρα έγεναν το ένα δια να βοηθήσουν τους Σάμιους εις Ανατολήν, ενώ εκείνοι έλαβον απόφαση εις τα Λονδίνα να μην έμπει η Σάμος εις το νέο ελληνικό κράτος, τα ενθυμούμαι όλα καλώς αγκαλά ήμουνε παιδαρέλι. Και το θέρος του έτους 1834 όλοι οι παναστάτες Καρμανιόλοι, τριάμισι τόσες χιλιάδες οικογένειες εμβαρκαρίστηκαν εις τα πλοία δια να γλυτώσουν τες κεφαλές των αφήνοντας το άπαν ξοπίσω εις τες χείρες των Καλικαντζαραίων πλιατσικολόγων, τα οσπήτια, το βιός των και τον τόπο των και υπήγαν εις α Ελληνικά μέρη, εις Χαλκίδα και αλλαχού.Και επιβλήθηκε στανικώς από τες μεγάλες Δυνάμεις εις τη Νήσο το ηγεμονικό καθεστώς.

Ηγεμόνας είχε διοριστεί από το Σουλτανάτο ο Στέφανος Βογορίδης, χριστιανός σκύλος, άθρωπος της Μεγάλης Πόρτας και εδιοικούσε όλους τους χρόνους από την Κωσταντινόπολην. Ετούτος αποδείχτη περσότερο Τούρκος και από τους οθωμανούς αγάδες. Δεν επάτησε το ποδάρι του εις τη Νήσο -μίαν φορά ήρχε όλο κι όλο, εις τα 1839, οπού κι' έμεινε διολίγον και εσύναζε μόνον τα δοσίματα υποτέλειας. Τη Σάμον την ελογάριαζε πάντοτες ως τσιφλίκι του και ερούφαε μόνον τα καλούδια της. Αχόρταγος και τζαναμπέτης και ατός του και το καθεστώς οπού έστησε, εκυβέρνα με την βίαν και έκαμνε μοναχά το άδικο. Άθρωποι του Ηγεμόνα και της Διοίκησης εδιορίστηκαν όλοι οι ξεπουλημένοι εις τους Τούρκους Καλικαντζαραίοι, άξιοι δούλοι του αφέντη των. Και η υποταγή ετελειωθηκε με τα όπλα των Τούρκων και τη βοήθεια των Καλικαντζαραίων, οπού όλα εμαγειρεύοντο πια αναμεταξύ των και ουδείς ετόλμα να ομιλήσει.Το καθεστώς τρομοκρατεί τον λαόν εις Σάμον, συλλαμβάνουν εις τα καλά του καθουμένου και ξυλίζουν δημοσίως και δια ψύλλου πήδημα τον κοζμάκην, φυλακώνουν και ξεφυλακώνουν. Οι φαγάδες της Διοίκησης, οι κοτζιαπάσηδες, όλους τους χρόνους ερούφηξαν το αίμας του κόζμου, κι όλο μαζεύουν χαράτζια εις το όνομα κάποιου άφαντου Ηγεμόνα.

Εμάς λέγουν ληστοπειράτες, ενώ οι αληθινοί ληστές ήναι οι έμποροι, οι τοκιστές, οι χρυσοχοί, οι κιβδηλοποιοί. Πλην εμείς, οι αληθινοί άρχοντες της θάλασσας, επιβάλλομε τα δοσίματα εις τα διερχόμενα πλοία των και εις τον πλούτο και τα αγαθά οπού κουβαλούνε. Εμείς οπού σήμερον ζούμε και αύριο δεν ηξεύρουμε αν θα υπάρχομε, δε λογαριάζομε τα κέρδη μήτε και τες ζημίες. Ο κουρσάρης ληστεύει από ανάγκη, δε θέλει να συνάξει τον πλούτο. Ελόγου μου, πλούτη από τον κούρσο δεν έκαμα. Μάρτυς μου η άγια θάλασσα. Η αδικία έχει αργάσει το πετζί μου, και ήναι η αδικία οπού με έκαμε παναστάτη, δια τούτο επήρα τα όπλα, δια να την πάψω και έλαβα απόφαση να υπάγω εις το κουρσός και έγινα πειράτης οπού ανάπτυξα δράσην μεγάλη και επειράτευσα πολλά πλοία εις το Αρχιπέλαγο. Οι πλείστοι κλέπτες, μπαντίδοι, χαραμήδες και πλιατσικολόγοι ήναι πρόβατα δε λέγω, ημπορεί να αγριεύονται, να βγάνουν το λάζο εύκολα, να κάμνουν δια το τίποτις ακόμη και φόνο πλην εις βάθος αθρωπάκια ήναι.