Χρόνια Πολλά ...

Ο Παπαγιώργης που έφυγε πετώντας ...

    Είκοσι χρόνια πέρασαν, σαν χτες, όταν δώσαμε τον ύστατο χαιρετισμό στο σεβαστό Πατέρα μας μαζί με ένα ζεστό φιλί στο παγωμένο του μέτωπο.

   Κι όμως η σκιά του αδιάκοπα πλανιέται γύρω μας, η ευλογία κι οι ευχές του μας συντροφεύουν στις χαρές και τις λύπες μας.

  Καλλιεργούσε τη γη και  με την ίδια επιμονή και λαχτάρα και τις ψυχές των ανθρώπων. 

 Ευλογούσε το μούστο στο πολύμι, το γιοματάρι στο βαρέλι, το ανάμα στην Αγία Τράπεζα με την ίδια σοβαρότητα και προσήλωση στην ιερουργία και τη λαϊκή παράδοση. 

 Υπηρετούσε την αγάπη και τη φιλανθρωπία με αυτοθυσία και σεμνότητα, με γαλήνιο και καθαρό βλέμμα, όπως όταν αντιμετώπιζε τη βουή του θανάτου στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας, 

την εξορία της Μακρονήσου και τη θέα των πολυβόλων του Ιταλικού αποσπάσματος που απέφυγε την τελευταία στιγμή (παραθέτω τη λίστα των 18 τυχερών συντρόφων του, όπως την έγραψε ο ίδιος με τα χέρια του λίγους μήνες πριν μας φύγει για πάντα).  

  Στη μνήμη του παραθέτω αυτούσια την επιφυλλίδα που του αφιέρωσε η ξαδέλφη μου η Έλσα σε τοπική εφημερίδα λίγες μέρες μετά το φευγιό του.-  

Τη σπουδαιότητα του κάθε ανθρώπου, τη μαρτυράει η βαθιά πίκρα της απουσίας του, που όσο περνάει ο καιρός, τόσο και βαθαίνει. Πέρασαν τρεις βδομάδες από το θάνατο του Παπα-Γιώργη και στο μνημόσυνό του στον Αντώνιο Μαραθοκάμπου αισθάνθηκα στη φυγή του την απώλεια ενός αυθεντικού ανθρώπου, ταγμένου στη δύσκολη συνέπεια της Ιεροσύνης. Στους ξεχωριστούς ανθρώπους συνέπεια σ' αυτό που τάχθηκαν, καθορίζει τη μορφή και την έκφρασή τους. Ο Παπα-Γιώργης ήταν απ' αυτούς. Μορφή γαλήνια, σαγηνευτική, με την αύρα μιας ακλόνητης πεποίθησης στις αξίες της ζωής. Ασκητικός στη διαβίωσή του δεν έπαυε να είναι ανοιχτός και στις απλές χαρές της επίγειας ζωής, χωρίς να απογειώνεται ποτέ από τη στερεότητα του πρέπει, και του καθήκοντος. Μού 'χει μείνει μια εικόνα του στη μέση του αμπελιού του κάποιον Αύγουστο στα Σακκουλαίικα. Τα λευκά του γένια αντανακλούσαν στο φως και το χέρι του προβάλλοντας απ' το φαρδομάνικο του ράσου του κρατούσε ένα χοντρόρωγο τσαμπί, και το ανασήκωνε στον ήλιο. Ήταν μια εικόνα που την μπέρδεψα με την ιεροτελεστία της Θείας Λειτουργίας. Αντίκρισα την ίδια έκφραση δέους σ' εκείνο το άκακο βλέμμα, μ' εκείνη που έπαιρνε όταν ύψωνε το δισκοπότηρο στην ωραία πύλη. 

     Τον Παπαγιώργη θάνατος τον ζύγωσε πολλές φορές. Η πρώτη φορά ήταν στ' Αλβανικά βουνά. Σ' ένα ταμπούρι δυο από τους συμπολεμιστές του σκοτώθηκαν δίπλα του. Εκείνος γλίτωσε με μια τεράστια καύτρα στη χλαίνη του. Με τη σκισμένη χλαίνη και το υστερόγραφο του χάρου στη ράχη του, κατέβηκε από τα Αλβανικά βουνά για να ενσωματωθεί στις στρατιές των αντιστασιακών στα Σαμιώτικα βουνά. Εκεί σε κάποιο αμπρί ένας όλμος σκόρπισε το θάνατο στους συντρόφους του, μόλις ένα λεπτό μετά την έξοδο του Παπαγιώργη από το αμπρί για ανίχνευση. Ο θάνατος, του έκανε τόπο να περάσει άλλη μια φορά ακόμα, όταν με δεκατρείς άλλους πατριώτες στήθηκε στον τοίχο από τους κατακτητές. Σώθηκαν από θαύμα ιστορικής συγκυρίας. Ύστερα ήρθανε οι δύσκολοι καιροί της πικρής ειρήνης. Εξορία και ταπεινώσεις στη Μακρόνησο. Άντεξε όμως. Είχε την πίστη των στρατευμένων στα ιδανικά ενός όμορφου κόσμου, και τη βαθιά θρησκευτική πεποίθηση στην αγάπη και τη δικαιοσύνη Θεού και ανθρώπου. 

    Η πατροπαράδοτη οικογενειακή παράδοση, τον ήθελε ιερέα. Ο πατέρας, ο παππούς, κι ο προπάππους του, ήταν από εκείνους τους παλιούς ασκητικούς παπάδες, τους πολυφαμελίτες που με το ένα χέρι κρατούσαν την τσάπα και με τ' άλλο το ευαγγέλιο. Η τελευταία φορά που είδα "φορεμένο" τον Παπαγιώργη ήταν το τελευταίο Πάσχα. Εξαϋλωμένος μέσα στα πορφυρά άμφια της Ανάστασης έψαλε το τελευταίο του "Χριστός Ανέστη" με το πάθος και τη συγκίνηση του διορατικού γέροντα που βλέπει το ουράνιο σινιάλο σαν τρεμόπαιγμα στη φλόγα του "δεύτε λάβετε φως"...

   Κι μεις πήραμε εκείνο το τελευταίο άγιο φως, από το αγνό μελισσοκέρι του σαν ευλογία και σαν παρακαταθήκη διδαχής. Ο Παπαγιώργης είχε κάνει κανόνα ζωής την αγάπη και τον σεβασμό για τον άνθρωπο. Ακακος, συμπονετικός, ελεήμων, καρτερικός, ξεπερνούσε τους δικούς του πόνους, και παρηγορούσε τις δυστυχίες των άλλων με μια έμφυτη αγαθότητα και κατανόηση. Αγαπήθηκε, γιατί ακτινοβολούσε μια πνευματική ευφορία, μια καλοκάγαθη χαρά, ένα ευγενικό κέφι. Κι αγαπούσε τα παιδιά. Αγαπούσε τις ιστορίες και τα παραμύθια. Το τελευταίο παραμύθι έμεινε ατέλειωτο κάτω από την κληματαριά. Σ' αυτό το τελευταίο παραμύθι το παλικάρι. "τσούρισε το φτερό" και η στρίγκλα έγινε καπνός...

    Μια γερόντισσα με το τσεμπέρι τραβηγμένο ως τα κλαμένα της μάτια, μου ταίριαζε τις χάρες του στο μνημόσυνο. Κι όταν μου πε πως μια αγνή ψυχή είχε δει τον Παπαγιώργη να μην πατά στη γη σε κάποια Λειτουργία του, και τον είδε λέει να σηκώνεται ψηλά στον αέρα πάνω από το σκαλοπάτι της Ωραίας Πύλης, κι όταν του το 'πε, εκείνος της απαγόρεψε να το διαδίδει γιατί ήταν λέει της φαντασίας της. Τότε και η δική μου φαντασία τον έφερε μπροστά μου μέσα στα πασχαλιάτικα άμφια, να ανεβαίνει και να πετά προς το θόλο του Αγίου Αντωνίου σε μια σιωπηλή ανάληψη. Και το όραμα της απλοϊκής γυναίκας μου φάνηκε οικείο μέσα στον συμβολισμό του, και πανανθρώπινο στο μήνυμα του. Και το κράτησα αυτό το μήνυμα σαν φυλαχτό, σαν το πιο τρυφερό παραμύθι, που θα μένει αθάνατο, όσο θα υπάρχουν άνθρωποι με φτερούγες αρετής στις πλάτες. Σαν τον Παπαγιώργη που έφυγε πετώντας, που έφυγε σεβαστός, αγαπημένος, πλήρης...

                                                                              ΕΛΣΑ ΧΙΟΥ 

Η δικιά μας ΑΓΙΑ-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ...

 Η δικιά μου Αγιά Παρασκευή, εκεί δίπλα στο σπίτι που γεννήθηκα !!!

 Εκεί που τριγύρω σου νιώθεις με δέος σκιές να σ' αγγίζουν, ταξιδεύοντας ανάμεσα στα θυρόφυλλα του χρόνου !!!

 Εκεί που μπορείς να αντικρίσεις τους πιο πλούσιους βασιλικούς του κόσμου !!!

 Εκεί που όπου να κοιτάξεις βλέπεις πράσινο γύρω σου !!!

 Εκεί όπου οι ήχοι κι οι εικόνες αποχτούν άλλη διάσταση !!!

 Εκεί όπου η ευλάβεια συμβαδίζει αρμονικά με την παράδοση και τη φιλοξενία !!!

Εκεί που η μια γενιά μεταλαμπαδεύει στην άλλη σεβασμό σε αρχέγονες αξίες & διδάγματα !!!

 Εκεί που το ανθρώπινο μπολιάζεται με το θείο κι ανάστροφα !!!

 Εκεί η ετήσια συνάθροιση συγγενών και φίλων εν χορδαίς και οργάνοις !!!

 Εκεί όπου η εκκλησιά & το σχολειό αποτελούν τους πυλώνες που στηρίζουν τη συνέχιση της ύπαρξής μας !!!  

Ω γλυκύ μου Έαρ ...

Κολασμένοι ...

 Η απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στο κολαστήριο που αποκαλείται «Νοσοκομείου Κρατουμένων Κορυδαλλού», συνεχίζεται και μετά την δημοσιοποίηση που έγινε με την αποστολή από κρατούμενο μέσω twitter των φωτογραφιών-σοκ και τη συνέχιση της απεργίας πείνας των ασθενών κρατουμένων αλλά και μια απόπειρα αυτοκτονίας την 1η Μαρτίου.

Ασθενείς  στοιβάζονται χωρίς καμία μέριμνα (οροθετικοί μαζί με ασθενείς με πνευμονία/φυματίωση), χωρίς την αναγκαία ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σε συνθήκες που θέτουν τη  ζωή και την υγεία τους σε κίνδυνο. Αντί για άλλη απάντηση η αρμόδια εισαγγελέας της φυλακής, πιστή στο γράμμα του νόμου, το μόνο μέτρο που σκέφτηκε να πάρει είναι η άσκηση πειθαρχικής δίωξης στον κρατούμενο ο οποίος δημοσίευσε.

Καθημερινή πρακτική η απάνθρωπη μεταχείριση, οι απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Κόλαφο αποτελεί η  Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη Βασανιστηρίων  που αποκαλεί τις φυλακές «αποθήκες κρατουμένων». Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές.

Αν η ποιότητα μιας Δημοκρατίας κρίνεται και από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει.

Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή.

Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας.

Τι είναι λοιπόν οι φυλακές ;;;
Αποθήκες δυστυχισμένων κορμιών ;;;
Τόπος μαρτυρίου άτυχων ανθρώπων ;;;

Σκουπιδότοπος παραδαρμένων ψυχών ;;;
Άμυνα κι εκδίκηση της «υγιούς κοινωνίας» ;;;
Κολαστήριο–ιερά εξέταση για αποκάθαρση αμαρτιών ;;;
Όλα μαζί τα παραπάνω ίσως ;;;

Η τελευταία των Γεροντιανών ...

   Γεννήθηκα στον Γέροντα της Μικράς Ασίας εκείνο το φαρμακερό καλοκαίρι του εικοσιδυό.

   Το πρώτο μου κλάμα βουβάθηκε ανάμεσα στ’ αποκαΐδια της φοβερής πυρκαγιάς, σ’ ένα ολοκαύτωμα που συνέθλιψε χώρες και λαούς και βεβαιότητες αιώνων.

  Βύζαξα το πικρό γάλα  της αγωνίας, του στεναγμού, του ξεριζωμού, της ορφάνιας.

  Πορεύτηκα ασθμαίνοντας, με μια ζωή ανάλγητη να με κυνηγάει αμείλικτα σε κάθε βήμα, σα να ‘χα μέγα κρίμα.

  Περπάτησα ανυπόδητη απάνω στ’ αγκάθια του κατατρεγμού, της στέρησης, της απαξίωσης, κουβαλώντας στο μέτωπό μου το άλικο σημάδι της προσφυγιάς.

  Έζησα πολέμους, κατοχές, πείνα, καταφρόνια, ταλαιπωρία, ταπείνωση.

  Έκλαψα γοερά πάνω απ’ το νεκροκρέβατο για το μονάκριβο αγγελούδι μου, ώσπου στερέψανε των ματιών μου οι βρύσες.    

  Στάθηκα όμως ορθή κόντρα στης μοίρας τις αντιξοότητες, άντεξα όπως ο βράχος στο κύμα, στητή κι αγέρωχη μ’ αυτή τη Μικρασιάτικη αποκοτιά, νουνεχής και διαυγής στο νου και στην ψυχή μέχρι τα εννενηνταδυό μου, αφού πρώτα αξιώθηκα να βηματίσω στη γενέθλια γη για ένα προσκύνημα στις ρίζες μου.

 Σας αφήνω γεια λοιπόν, φτερουγίζοντας για ν’ απαντήσω αγαπημένες μου μορφές, που κατέλειπαν τις του βίου τρυφές με ψυχές καθαρές και αρρύπωτα χείλη. -