Αντιδράμε με στίχους . . . .

Μέσα στη μπόχα των ημερών μας,
έτσι σαν αντίδραση μια αγκαλιά
μυρωμένα λουλούδια αρμόζει.
Λίγοι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου

απ’ τις νεανικές του σπονδές
στην άδολη αγάπη απ’ την
«ΕΑΡΙΝΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ».


Είχα κλείσει τα μάτια
για ν’ ατενίζω το φως.
Τυφλός
Είχα κάψει τη φλόγα
για ν’ αναπνέω.
Τις νύχτες
αφουγκραζόμουν τους θρόους της σιγής.
Κ’ η ανάσα του χαμόγελου
δε γνώριζε τη μετάνοια.
Να δακρύζω
πάνω στα διάφανα χέρια μου
Από μια διάφανη χαρά
που δεν επιθυμεί.
Όχι θωπεία, όχι όνειρο.
Πιο πέρα.
Εκεί που καταλύεται τα’ όνειρο
κ’ η φθορά έχει φθαρεί.

Κ’ ήρθες εσύ.

Αγαπημένη
Δεν έχω παρά μόνο μιας στιγμής
τη ζωή και το φτερούργισμα.

Δε βλέπεις
πάνω στο δέρμα μου
το πρωτάνοιχτο θάμβος ;

Δεν ακούς μες στις ίνες μου
μύρια φτερά μικρών κορυδαλλών
που μόλις τ’ άγγιξε
η πρώτη ακτίνα της αυγής ;

Τα πολυτρίχια
των αρχαίων πηγών
που συναθροίζουν
τ’ αργυρά τους δάκρυα
σε γαλανούς καθρέφτες ουρανού
Κοιμούνται πίσω απ’ τα μάτια μου
που σε βλέπουν.
Καμμιά διάσπαση.
Η μνήμη των αποχαιρετισμών
δε ριτυδώνει τα χέρια μου
που όρθρισαν μέσα στα χέρια σου.
Γεύομαι στα χείλη σου
την πρασινάδα της εξοχής
και τους θρύλους της θάλασσας.
Η ζέστα του κορμιού σου
με ντύνει τον ήλιο.

Άξιζε να υπάρξουμε
για να συναντηθούμε.
Το φιλί μας εσφράγισε
την αιώνια σιγή.
Δε μένει πια κενή
μήτε μια ρόδινη γωνία
των κυττάρων μας.

Τίποτ’ άλλο.
Τίποτ’ άλλο.