Δύσκολες μέρες ...

Τρεις μέρες για συμμετοχή
στο «Πανγεροντιανό Συμπόσιο»
την Αθήνα επισκέφθηκα ...

Για 20 δύσκολες μέρες εγκλωβισμένος,
ναυαγός στη ζούγκλα του Λεκανοπεδίου !!!
μακριά απ’ όλα κι απ’ όλους,
δουλειές, συνήθειες, υποχρεώσεις ...

μακριά από γιορτές, γενέθλια, επετείους,
δικές μου κι αγαπημένων μου προσώπων ...
κι απ’ την αγαπημένη μου μπλογκοπαρέα !!!

Ανυπέρβλητη ανάγκη & χρέος να
παρασταθώ σ’ ότι υπεραγαπώ ...
μιας κι έμαθα από μικρός,
από μάχες ποτέ μην κάνω πίσω ...

Στο κλίμα των ημερών, νοιώθοντας τους «βαρβάρους»
ασύστολα κορυβαντιώντες γύρω μου κενταύρους,
νάνους κουβαλητές βαρυγδούπων επωνύμων
μονίμους «παπαγαλητές» για τη νομή της εξουσίας !!!

Την τρελή μου επιθυμία πνίγοντας ...
Βιβλία να κάψω σχολικά στο βωμό
της άμετρης αναλγησίας τους θυμίαμα ...

Τριγυρνώντας μεσ’ στην παράκρουση
σε φάρμακα, γιατρούς, νοσοκομεία ...
ν’ αναρωτιέμαι αν του βίου μας ο λόγος ...
στ’ αλήθεια αξίζει τόσον κόπο !!!

Κι όμως δεν είχα ελπίδα να παραιτηθώ
«κληρονόμος πουλιών . . . » κι εγώ,
τα δόντια λέω σφίξε και προχώρα,
σπασμένα – ξεσπασμένα θα πετάξεις !!!

Στο Θέρισο οι βρακάδες για γιουρούσι έτοιμοι
σε προσμένουν, εκεί στου Φιρκά το κάστρο
στον ιστό καινούργια ν’ ανεβάσετε παντιέρα!!!

Μού ‘χε μυνήσει ο Μέγας Δάσκαλος αιώνες τώρα
(αλήθεια πως θα γέλαγε στο σήμερα με την «ανάδειξη»
του πιο ανάξιου μαθητή του – μακελευτή πολιτισμών !!! )
πως δεν αρκεί η «δύναμη» να φτάσω στο σκοπό μου
και με θέληση, προσπάθεια πρέπει να ενεργήσω
και πως «η ηθική εξ έθους περιγίνεται» να ξέρω !!!

Γιατί ως κι ο Κάτωνας μαζί μας θα συμφώναγε ...
« Neminem crediteritis familiae consulturum esse …
nisi vos ipsi familiae consulueritis !!! »

Γυρίζω λοιπόν στο νησί μου λυτρωμένος …
Έτοιμος να πω το «VENI – VIDI – VICI» !!!

Υ.Γ.
Θά ‘θελα από καρδιάς μου να ευχαριστήσω
Όλους τους φίλους που μου ευχήθηκαν για
τις γιορτές, τα γενέθλια & τις επετείους μου
η συμπαράστασή τους στις δύσκολες στιγμές
δύναμη σου δίνει και στήριγμα ψυχής, τη ζωή
ομορφαίνει όσο κι αν αυτή είναι μικρή !!!

ΦΩΤΟ … Μοντάζ

Μια οικογενειακή φωτογραφία ...
Ο Μπαμπάς – η μαμά – το παιδί !!!

Κι όμως τι κρίμα …
η οικογένεια αυτή δεν υπήρξε ποτέ …
Ο άντρας στη φωτογραφία,
ο άνθρωπος που μού ‘δωσε τ’ όνομά του …
Ορφανός από πατέρα στα 13 του –
ορφανός κι από μάννα στα 16 του –
το μεγαλύτερο απ’ τα 6 αδέλφια,
Κυνηγημένος από μια αδυσώπητη μοίρα, «Δραπέτης» δύσκολων καιρών,

πρόσφυγας με τα ρούχα που φορούσε
πέρασε το στενό της Μυκάλης
απ’ τη Μ. Ασία στη Σάμο …

Δούλεψε σκληρά, έστησε τσαρδί,
γνώρισε και ζευγάρωσε με τη γυναίκα της ζωής του.
. . . « Τα μάτια της . . . - μού ‘λεγε - …
. . . απέραντοι καθρέφτες – ο κόσμος μου όλος μέσα τους …
. . . Τα μακριά της μαύρα τσακιστά μαλλιά
- καταρράχτες λυμένα στο μαξιλάρι …
. . . μ’ άρεσε να μένω ξάγρυπνος θωρώντας τα …
. . . σκάλες, στων εφτά ουρανών μ’ ανέβαζαν την ευτυχία ».

Μα άμα σε πάρει στο κατόπι το κακό, έλεος δεν έχει …
Την άρπαξε μέσα απ’ τα χέρια του, σαράντα ημερώ λεχώνα …
αυλαία μαύρη ακριβώς μπροστά στα μάτια του …
Εβδομήντα χρόνια ύστερα … γυναίκα άλλη δεν άγγιξε !!!
Η θλίψη . . . η πείνα . . . η απελπισία στην νιοστή …
Στο γόνα του στηρίχτηκε . . . και πάλι ορθός …
αυτή τη φορά δύναμη του ‘δωσαν δυο ματάκια αθώα …

Δούλεψε στα βυρσοδεψεία, μιά ώρα δρόμος με τα πόδια
δουλειά σκληρή ήλιο με ήλιο, για ένα κομάτι ψωμί
" Γέμιζα την τσέπη στραγάλια, φουσκώναν με το νερό,
ρήμαξα το στομάχι μου γιέ μου, χαΐρι δεν έβλεπα ..."

Κι άντε πάλι απ’ την αρχή, καινούργιος ξεριζωμός …
Άφησε το μωρό στην ανύπαντρη αδερφή του
και δρόμο . . . μετανάστης για το Αμέρικα . . .

Στην Πάτρα έμαθε πως δεν έμπαινες στο υπερωκεάνιο
αν δεν είχες πάνω σου τα λεφτά για εισιτήριο επιστροφής.
Άφησε σε ενεχυροδανειστήριο το δαχτυλίδι και τη βέρα
της γυναίκας του με τον όρο να τα πάρει πίσω στο γυρισμό . . .
Η οικογένεια στη φωτογραφία είναι . . . οπτική απάτη !!!
Του ‘στειλαν με γράμμα τη φωτογραφία της 2χρονης κόρης του . . .
Την άλλη την κράταγε μέσ’ την τσέπη του σακακιού – δίπλα στην καρδιά …

Δούλεψε στο Οχάϊο στις σιδηροτροχιές τραίνων
και στην Ινδιανάπολη στη χαλυβουργία . . .

Γύρισε πίσω – έχτισε σπίτι –πάντρεψε κόρη κι αδερφή.
Υπερπήδησε κι άλλα κύματα, πείνα – κατοχή – εμφύλιο . . .
Πάντοτε αξιοπρεπής, αγαπητός και σεβαστός στους κύκλους του.


Έφυγε στα 96 του ήρεμα, στητός κι αλύγιστος
όπως ο βράχος κόντρα στις καταιγίδες …

Το κοριτσάκι στην καρέκλα είναι η μητέρα μου . . .

Τον ευχαριστώ για την αγάπη του,
τις συμβουλές και τις εμπειρίες του,
για τις ατέλειωτες διηγήσεις στα γόνατά του
που έδιναν φτερά στη φαντασία μου,
για τα παιδικά του χρόνια στο Γέροντα

τα παιχνίδια με τα τουρκόπουλα, τις ανασκαφές
στα χαλάσματα του μαντείου στο ναό του Απόλλωνα
και τις εμπειρίες απ’ τα μακρινά του ταξίδια …

gerontas.mp3 - Jonaros