Σωροί από πέτρες ξύλα & σίδερα ...
σπίτια ερείπια που έχουνε ψυχή …
σπίτια ερείπια που έχουνε ψυχή …
Χαλάσματα, βιβλία ορθάνοιχτα …που φυλάνε ιστορίες χρόνων …
«Φαντάσματα» βαλσαμωμένα ...εκεί στο περιθώριο του χρόνου ...
Σκάλες ανεβαίνουν στο πουθενά ...κάποτε οδηγούσαν στο μέλλον ...
Παραθύρια σε κοιτάνε επιτιμητικά …μέσα απ’ τις τεράστιες κόγχες τους …
Σου λένε - ξέρουμε εμείς ιστορίες .....είδαμε λύπες, χαρές, αγάπες κι όνειρα …
Γενιές και γενιές του είδους σουπεράσανε από δω και φύγαν …
Κρατάμε γερά το πόστο μας εδώφύλακες σε χιλιάδες αναμνήσεις !!!
Σπίτια παλιά που κρατάνε μέσα τους …σφιχτά ένα κομμάτι του εαυτού μας …
Που μας προσμένουν με υπομονήπου τα προσεγγίζουμε με λαχτάρα …
Κι εκεί στη ζεστή τους ατμόσφαιρα ...τους ζητάμε και τους ξαναζητάμε …
Να μας διηγηθούνε ξανά και ξανά …να ξαναζήσουμε ξανά και ξανά …
Τα όνειρα που κρατούν φυλαγμένα …στα ντουλάπια τους σαν άγιο μυστικό !!!
www.350.org"
24 σχόλια:
Σ αρέσουν και σένα τα παλια σπίτια;;;;
Κι εμένα, κάτι σαν να με έλκει πανω τους....νομιζω ομως δεν ειναι καλό.
Πρεπει να κοιτάμαι μπροστά, ετσι δεν ειναι;
Σκάλες ανεβαίνουν στο πουθενά ...
κάποτε οδηγούσαν στο μέλλον
πόσο μου άρεσε αυτό......
όμορφα που τα τίμησες !! Με συγκινούν πολύ τα έρημα σπίτια νοιώθω μεγάλο σεβασμό σαν να ανήκουν για πάντα στις ψυχές όσων τα κατοίκησαν .
Καλημέρα Σιδερή,
Απίθανη και πολύ επίκαιρη η αναρτηση σου, το χωριό μου είναι γεμάτο από αυτά,παλιά τα νόμιζα ..πληγές, τώρα νομίζω είναι τα μόνα που αξίζουν να στέκουν και να μας μιλουν...
Καλημέρα γείτονα :)
Καταπληκτικό το φωτογραφικό ταξίδι σου. Τα κλειστά σπίτια με μελαγχολούν, τα ερειπωμένα με γοητεύουν...
Κι εγώ σαν το "ξωτικό", στις σκάλες που οδηγούσαν στο μέλλον στάθηκα. Πολύ όμορφο.
Θα φάμε κανένα αχινό φέτος;
Τί θα γίνει;
8-21 του αλλουνού :))
Δυστυχώς αγαπητέ φίλε τέτοιες εικόνες ερειπίων συναντάμε σ' ολόκληρη την Ελληνική επαρχία.Εικόνες εγκατάλειψης από τη μεγάλη φυγή για τα αστικά κέντρα.Τα κουφάρια της Ελλάδας μας ανοιχτές πληγές,που δεν ξέρω αν πρέπει να κλείσουν ή να παραμείνουν έτσι ώστε να μας θυμίζουν το χτες!
και εμένα με μελαγχολούν τα ερειπωμένα σπίτια.
περισσότερο αυτά στα κέντρα της κάθε πόλης.
ξεχασμένα από κάθε εποχή.
πολύ σου καλημέρα!
Μπαίνεις μέσα και στέκεσαι στο κέντρο και είναι σαν να σου μιλάνε οι τοίχοι. Αυτά τα "ερείπια" έχουν φωνή γι' αυτούς που έχουν αυτιά να τα ακούσουν.
Κάποτε βρήκα ένα παλιό προσκλητήριο γάμου σε ένα τέτοιο ερειπωμένο σπίτι.
Το έχω ακόμα φυλαγμένο σε ένα άλμπουμ.
Καλημέρα! :)
Όταν βλέπω εγκαταλελειμμένα σπίτια ή και ερείπια νιώθω σαν να καλούν κάποιον να τα φροντίσει, να τους δώσει και πάλι ζωή. Όταν συμβαίνει αυτά τα σπίτια γίνονται μοναδικά.. φοβάμαι όμως πως όσο περνούν τα χρόνια όλο και περισσότερα σπίτια θα ερημώνουν από μαζικό ξενιτεμό. Η Ελλάδα πάλι θα διώξει τα παιδιά της.
Καλησπέρα!
Σαν εικόνα είναι θλιβερή...
Σαν σκέψη της ζωής που έζησαν είναι τρυφερή....
Και θα μπορούσαν να έζουν ξανά μνήμες ή έτσι τουλάχιστον νομίζουμε ότι μας "λένε".
Πολύ όμορφη ανάρτηση και φωτογραφίες Άγρυπνε!
Καλησπέρα
:-)
Η θλιβερή πραγματικότητα...
Οι φωτογραφίες σου πάντως είναι υπέροχες! Θα μπορούσαν να "ντύσουν" τα "Γκρεμισμένα σπίτια" του Μαρκόπουλου.
..Και όμως έχουνε ζωή μέσα τους..
Μου δίνουν την αίσθηση της ζωής.. Ότι κάποτε..έζησαν.. δεν είναι ατσαλάκωτα.., ανέγγικτα, είναι καταπληγωμένα... έζησαν..
Καθε φορα που επισκεπτομασταν το ξωκλησι του Αη Λια στους Σουρηδες, τα χαλασματα που υπαρχουν ακομα διπλα του απο το σπιτι των προπαππουδων εκαναν τη φαντασια μας να οργιαζει, μετα και απο τις διηγησεις της μαμας μου.
Κάποτε που λιθογραφούσα ( ζωγραφική σε πέτρα) τα θέματα που διάλεγα ήταν σχεδόν πάντα ερείπια...άρα καταλαβαίνεις τι μου έκανες!
Υπέροχες φωτό...που μιλούν από μόνες τους!
Τα παλιά σπίτια είναι οι τάφοι για υπέροχα παλλόμενες καρδιές,
Για κραυγάζουσες σιωπές και σιωπηλές κραυγές.
Τα ερειπωμένα σπίτια είναι ορθάνοιχτα μάτια πεθαμένων ονείρων,
Δάκρυα είναι χαμογελαστών παιδιών και γέλια μακρινά θλιμμένων κοριτσιών.
Η μελαγχολική ομορφιά του χθες που μοιράσαμε τη ζωή μας.
Ευχές για καλό καλοκαίρι, αγαπητέ Σιδερή.
Από καρδιάς!
Καλά όλα τα ποιητικά λόγια και οι ρομαντισμοί. Εγώ λυπάμαι το σπίτι του παππού μου στη Σάμο και το σπίτι του θείου μου στο ίδιο χωριό, πέτρινα όμορφα σπίτια έστω και μικρά σε τετραγωνικά, που δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να τα ανακαινήσω και να τα κάνω βιώσημα και σκέφτομαι ότι πολλοί ήταν και είναι στη δική μου θέση, γι αυτό το λόγο βρίσκονται εγκαταλλειμένα. Διότι σε τελική ανάλυση το χρήμα κινεί τον κόσμο...
Πόσο όμορφο θα ήταν να μπορούσαμε να μπούμε στα σπίτια αυτά και στις αυλές…να κλείσουμε τα μάτια και να βρεθούμε χρόνια πριν εκεί…όταν έσφυζαν από ζωή, χαρούμενες φωνές και γλέντια….
Οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους…
Να έχεις ένα πανέμορφο σ/κ!
Πολλά φιλιά!
Εμένα φίλε η ερειπωμένη ομορφιά με τρομάζει.
Αθέλητα περνούν από μπροστά μου λαθραία , εικόνες από το μέλλον ....
Πληγώνομαι στην ιδέα όταν σκέφτομαι συνειρμηκά ,ότι κάπως έτσι μπορεί,είναι φυσικό, σε βάθος χρόνου να γίνει η ζωή μας ,και μεις φανατικοί οπαδοί μιας νιότης που θα επιμένει μέχρι τα βαθιά μας γεράματα,να την κοιτάμε από μισάνοιχτα παραθύρια της ψυχής μας και να της χαμογελάμε με ένα κρυφό παράπονο....
Καλή σου νύχτα
Τα παλιά ερειπωμένα σπίτια έχουν μια ενέργεια απίστευτη. Οι φώτο πολύ όμορφες.
Xαλάσματα που παραμένουν ακόμη όρθια και αντιστέκονται στον χρόνο που λένε ότι είναι καταστροφικός.Αλλά υπάρχει κάτι ακόμη πιο καταστροφικό από τον χρόνο.Εμείς οι άνθρωποι.Που αντί να σεβόμαστε τις μνήμες μας τις αφήνουμε να σβήνουν.Εκείνο που δεν μάθαμε είναι ότι για κάθε σβησμένη μνήμη,χάνουμε κι ένα κομμάτι της ψυχής μας.
Καλή βδομάδα Σιδερή.Χαιρετισμούς και φιλιά σε όλους εκεί.
Φαντάζεσαι να μπορούσαν να μας μιλάνε τα ντουβάρια? Τι ιστορίες θα μας έλεγαν?
Πάντα με συγκινούν!
καλημέρα
με στεναχωρούν μωρέ...
βλέπω φαντάσματα...
αλλά μου αρέσουν αντιφατικά τα παλαιά εργοστάσια άκου βίτσιο..
νόμιζα πως περιέγραφες την ελλάδα ΜΜ (μετά Μνημονίου)
@
μου αρέσουν πολύ
αυτά τα οδοιπορικά !...
:)
Πόσο δίκιο
και πόσες αλήθειες πράγματι
κρύβονται στα χαλάσματα.
όμορφες φωτογραφίες
άσχετα με την εικόνα
της εγκατάλειψης.
Καλό καλοκαίρι
και να περνάς καλά…..
Την αγάπη μου
Δημοσίευση σχολίου