Ικέτες …

 « . . . Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών σ' αυτούς που λένε
λυρισμό τα ωραία λόγια στα θούρια στα γλυκερά τραγούδια
με τους θρήνους στους θεατές στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας, ως και σε μένα,

σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε.

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την Ελευθερία . . . »
Μιχάλης Κατσαρός

 

Στην περίοδο του Μνημονίου και της οικονομικής κρίσης οι μετανάστες/ριες μετατρέπονται τόσο από τον κυρίαρχο λόγο όσο και από τις προτεινόμενες πολιτικές σε αποδιοπομπαίους τράγους. Οι μετανάστες και όχι η οικονομική και η (ανύπαρκτη) κοινωνική πολιτική φαίνεται να ευθύνονται για την εξαθλίωση, την εγκληματικότητα και την ανασφάλεια, όχι μόνο στο κέντρο της Αθήνας αλλά και σε ολόκληρη τη χώρα. Δεν είναι μόνο η τρομακτική εκλογική άνοδος της Χρυσής Αυγής, είναι, κυρίως, η ολοένα και αυξανόμενη επιρροή και αποδοχή του λόγου και της πράξης της σε ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας. 

Δεν είναι μόνο το χτίσιμο νέων κέντρων κράτησης -αυτό συμβαίνει εδώ και χρόνια άλλωστε, στις γκρίζες ζώνες των συνόρων και στις παρυφές της πόλης- αλλά ότι αυτό καθαυτό το γεγονός μετατρέπεται σε προεκλογική υπόσχεση και θέαμα. Δεν είναι μόνο το ότι ο λόγος και η ατζέντα της κυβέρνησης στρέφονται όλο και περισσότερο σε θέματα ασφάλειας/ φόβου αλλά ότι ακόμα και από αριστερούς/ες ακούς λέξεις όπως «λαθρομετανάστες» και φράσεις όπως «πρέπει, πάντως, να δοθεί μια λύση στο “πρόβλημα”».

 Η μετανάστευση είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο και ως τέτοιο δεν αντιμετωπίζεται με πολιτικές αστυνόμευσης, καταστολής και βίας καταστολή. Μόνον ολοκληρωμένες προτάσεις οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής μπορούν - στην παρούσα συγκυρία - να αντιμετωπίσουν την ελλιπή κοινωνική ένταξη, τη φτώχεια και την ανεργία που μαστίζει αυτή την περίοδο στην Ελλάδα τόσο τους μετανάστες/ριες όσο και τους γηγενείς. Απέναντι σε έναν λόγο που δίνει έμφαση στην εγκληματικότητα, την εξαθλίωση, την ανασφάλεια και τον φόβο πρέπει να συνεχίσουμε να επιμένουμε πως η ασφαλής κοινωνία δεν είναι σε καμία περίπτωση μια κοινωνία με περισσότερη αστυνόμευση. Είναι, αντιθέτως, μια κοινωνία που βασίζεται στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην ισότητα και στην αλληλεγγύη μεταξύ των μελών της.

 Ας ενώσουμε λοιπόν τη φωνή μας και τις δυνάμεις μας ενάντια στο νέο-φασισμό, στο ρατσισμό και για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μεταναστών και των προσφύγων.- Γιατί οι μετανάστες και οι πρόσφυγες δεν αποτελούν κίνδυνο και απειλή για κανέναν. Είναι θύματα των πολέμων, των δικτατοριών, της φτώχειας και της καταλήστευσης των χωρών τους από τη Δύση. Όταν παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς γίνονται όμηροι της αντιμεταναστευτικής πολιτικής της Ελλάδας και της Ε.Ε. 

Δολοφονούνται στα ανατολικά σύνορα και καταδιώκονται με εκτεταμένες επιχειρήσεις-σκούπα στις δυτικές πύλες της χώρας. Στοιβάζονται σε άθλιες συνθήκες σε στρατόπεδα κράτησης αντί να φιλοξενούνται σε ξενώνες υποδοχής. Όσοι με κίνδυνο της ζωής τους καταφέρνουν να περάσουν στην ενδοχώρα, γίνονται «άνθρωποι-σκουπίδια» σε επιχειρήσεις-σκούπα», δουλεύουν στις σκληρότερες και τις πιο κακοπληρωμένες δουλειές. Συχνά γυναίκες και παιδιά πέφτουν θύματα κυκλωμάτων trafficking και τα εγκλήματα κατά των μεταναστών παραμένουν προκλητικά ατιμώρητα …

 Με ευθύνη των κυβερνήσεων η πλειοψηφία των προσφύγων, μεταναστών και μεταναστριών, στερείται νομιμοποιητικών εγγράφων, ασφάλισης και πολιτικού ασύλου για να κερδίζουν οι εργοδότες και τα κυκλώματα. Τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα όλων των εργαζομένων συμπιέζονται και οι εργασιακές συνθήκες απορυθμίζονται. Και οι μετανάστες και πρόσφυγες, μετατρέπονται σε ανθρώπους χωρίς φωνή και δικαιώματα, εύκολη λεία στη ρατσιστική βία και την αστυνομική καταστολή που γενικεύεται επικίνδυνα. Η αύξηση των οργανωμένων επιθέσεων ρατσιστικών συμμοριών παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις.

 ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
Αχ αυτοί οι «καταραμένοι» …
σημάδια χαραγμένα ανεξίτηλα
στο σώμα και την ψυχή τους
απ’ το κνούτο της αδικίας
των θεών και των ανθρώπων.
οπού φτερούγες απελπισιάς ανοίγουν
κι ελπίδας αβέβαιης ανοίγοντας πόρτα,
κρούοντας κλειδωμένες καρδιές
και σφραγισμένα μάτια και ώτα …
Ικέτες στο νησί μου προσπίπτοντες
σε ψεύτη πολιτισμού τη συμπόνια …

 

ΟΤΑΝ Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΡΙΑ – Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΣΥΝΟΡΑ
ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΝΑ ΧΩΡΑΕΙ ΠΟΛΛΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΡΑΙΟΣ
Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΓΕΝΝΑΕΙ ΤΟ ΦΟΒΟ – Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ