Η ΛΑΚΚΑ ΜΑΣ ... ΞΑΝΑΖΩΝΤΑΝΕΨΕ

Ξύπνησε – άκουσε – μίλησε !!!

Αγκάλιασε και πάλι τα παιδιά της ...

Ορθάνοιξαν τα κλειστά παραθυρόφυλλα

βουίξαν τα δένδρα, οι μεσιές  και τα πλακόστρωτα

ήχοι αναλλοίωτοι ηχούν στ’ αυτιά, στο νου και στην καρδιά,

το τραγούδισμα του μελτεμιού μέσα στις καμάρες,

το τσούγκρισμα των ποτηριών στα καφενεία,

το πέρα – δώθε στα μπακάλικα της γειτονιάς,

η παραφωνία του τζουκ-μποξ, η ψαραγορά,

ο βραχνός ήχος του σκεπαρνιού στο ξυλουργείο,

τα πέταλα απ΄τα ζώα των μανάβηδων πάνω στην πέτρα,

το πρωϊνό ξυπνητήρι του καμπαναριού του Αη-Θανάση,

και προπάντων το αένναο βουητό απ’ το παιδομελίσσι,

μπάλα, μπίνι, κρυφτό, σχέδιο, λεμονίδες, βαρελότα,

ντενεκέδια, σατζάκια, μονούρες, λούμπαρδα  ...

Βρήκε ξανά φωνή και μίλησε η ΛΑΚΚΑ μας

μέσα απ’ την ζωντανή παρουσία κάποιων «ξένων»

που δεν είναι πια ξένοι – είναι δικοί μας.

Άνοιξε διάλογο μέσα απ’ τη φωνή ενός ανθρώπου

δικού μας του Σταύρου Κονδύλη, που ποτέ δεν έφυγε

από δω, δεν μετανάστευσε, παρά μόνο το σώμα του

αφού άφησε εδώ για πάντα πίσω την ψυχή του !!!