«Οι εισερχόμενοι ας αφήσουν πίσω τους κάθε ελπίδα», έγραφε πάνω απ’ την πύλη της εισόδου στην Κόλαση, έτσι όπως την περιέγραψε ο Δάντης – ως φαίνεται, το ίδιο θα πρέπει να γραφεί και πάνω απ’ την πύλη της εισόδου στο Μνημόνιο. «Ας αφήσουν πίσω τους κάθε ελπίδα οι Ελληνες που περνούν αυτήν την Πύλη», «ας αφήσουν πίσω τους κάθε ελπίδα οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί» κι όσοι άλλοι αναγκασθούν να περάσουν κάτω απ΄τα Καυδιανά Δίκρανα του Δ’ Ράιχ, γυμνοί βγαίνουν απ’ την άλλη μεριά κι οδηγούνται στη διασπορά, σε τοπία φτιαγμένα από αλάτι, εκεί που η «Εργασία Ελευθερώνει» το ίδιο με την Ανεργία, εκεί που έχει κράτος ο Φόβος.
Μια αλλόκοτη Τσινετσιτά, όπου Γρύπες και Κύκλωπες οδηγούν μετανάστες σε πεδία βολής, για να ασκούνται πάνω τους οι τοξότες των λέξεων που σκοτώνουν, που σκλαβώνουν, που αφαιρούν κάθε ελπίδα από όσους εισήλθαν στις μαύρες κοιλάδες των τόκων.
Σ’ αυτά τα τοπία τα αγάλματα στους κήπους δεν μιλούν, διότι ούτε κήποι υπάρχουν πια ούτε αγάλματα, παρά μια «νεκρή θάλασσα» από θειάφι, όπου βυθισμένοι μέσα της σαν σε κινούμενη άμμο, άλλοι μέχρι τη μέση, άλλοι μέχρι τα γόνατα κι άλλοι ως τον λαιμό, ζουν πλέον ακίνητοι οι άνθρωποι να μνέσκουν περιμένοντας πότε κι αν θα τους κληρώσει το χειρότερο.
Βλέπω στην οθόνη μου -στο ίδιο τοπίο κι εγώ- τις μουτσούνες μία μία να περνούν και σαν ρομπότ-ζόμπι να ομιλούν: «επέ - στρε – ψα στο ΠΑ - ΣΟΚ απ’ το ο - ποί - ο δεν έφυ - γα πο - τέ», να λέει η κυρία Αποστολάκη κι άλλα τέτοια κλισέ, οι ίδιες μουτσούνες ν’ αναχαράζουν, οι ίδιοι φούφουτοι στους ίδιους φιρφιρίκους ημοσιογράφους - παρουσιαστές της πιο άθλιας προπαγάνδας, τα ίδια να λένε οι μεν στους δε ίσως να ’ναι κι αυτό ένα απ’ τα μαρτύρια της Κόλασης - άλλωστε κόλαση, τιμωρία δεν σημαίνει;
Ω, ναι, οι αυτοκτονίες για χρέη γίνονται εκτός οθόνης, χωρίς διακοπές για διαφημίσεις - το πολύ ολίγη ή πολλή σκύλευση των νεκρών, αναλόγως του κατά πόσον ενοχλούν τα σλόγκαν από νέον στον ουρανό: «Ελάτε για δουλειά στη Γερμανία» - Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, υπουργός Εργασίας - χαμογελά και τα δόντια της λαμπυρίζουν στον ουρανό σαν άστρα.
Δεν γίνεται να δραπετεύσεις απ’ την κινούμενη άμμο, λίγο αν κινηθείς, πιο πολύ βυθίζεσαι - πάντα η τάξις αποκαθίσταται, σου παίρνουν την ψήφο και σου την κάνει ο εκλογικός νόμος χαστούκι να γυρίσεις και το άλλο μάγουλο, να φας κι άλλο...
Κι ο Μονογενής τα ξέρει αυτά και πλέον δεν μιλά - «τι εστίν η αλήθεια;» τον ρωτάει ο Ρωμαίος, αμίλητο το Αρνί, πόσους νεκρούς να αναστήσει απ’ το Βερντέν; πόσα απ’ τα πεινασμένα παιδιά της Αφρικής να ταΐσει; Πεινασμένα - πεθαμένα άλλωστε, δεν είναι παρά ένα παιχνίδι αντιμετάθεσης γραμμάτων μέσα στις λέξεις.
Ο Χριστός είναι ένα λάθος πάνω στα κέρδη. Ο Χριστός ήταν κομμουνιστής και κάναμε την Ιερά Εξέταση για να διορθώσουμε αυτό το λάθος. Είπαμε, πάντα η τάξις αποκαθίσταται! Ή μήπως τη Μεγάλη Βδομάδα δεν συνεχίζουν να τρέχουν οι τόκοι των δανείων όπως κάθε άλλη εβδομάδα;
Tου ΣΤΑΘΗ - Πηγή: www.enikos.gr, Τετάρτη 11 Απριλίου
Στου δρόμου την άκρη εκεί …
σκιές, μνήμονες αυτόπτες …
τεκμήρια «ώρας κακιάς» …
πληγή ψυχής χαίνουσα … 
Απορίας έκφραση μόνιμη …
η σκέψη παγώνει το χρόνο …
εναγώνια ψάχνει τον τρόπο …
αμυδρά ν’ αμβλύνει τον πόνο … 
Διαρκώς σ’ έναν άδικο κόπο …
στης μοίρας κόντρα το φθόνο …
στο φριχτό της θυσίας τον τόπο …
και για μια στιγμή έστω μόνο …
Λύχνου φλόγα παραπαίουσα …
ελαίου ρουφώντας τροφή …
ανταύγειες φωτίζει πικρές …
σε δάκρυ θερμό ανεξίτηλο …
Άλλοι αποποιούνται … «πριν αλέκτωρ φωνήσει τρις» των ευθυνών τους για την ψήφιση του Μνημονίου με την γελοία δικαιολογία ότι δεν πρόλαβαν καν να το διαβάσουν (sic)… 
κανείς να διανοηθεί να αναζητήσει έστω και πολιτικές ευθύνες στους πρωταιτίους για την καταστροφή και το ξεπούλημα της χώρας κάτι που ισοδυναμούσε σε άλλες εποχές με το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας …
Εντύπωση κι ευχάριστη έκπληξη μας προξένησε ακόμα σχετική αναφορά του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ρούσσου-Εμμανουήλ Παπαδάκη που είχαμε την τύχη πριν από χρόνια να γνωρίσουμε κατά τη θητεία του στο Πρωτοδικείο του νησιού μας …
ΑΝΑΦΟΡΑ
Την αιώνια “ γυναίκα ” …
Αφιερωμένη η ανάρτηση στο γιόκα μου
Το 2011 μας αποχαιρετά αφήνοντας
πικρή γεύση στα χείλη μας και μνήμες
στο νου στην απόχρωση του γκρίζου,
απρόσμενες μπόρες σε προσωπικό επίπεδο,
Όμως μάθαμε ν’ αντιμετωπίζουμε
τη ζωή μας πάντα με αισιοδοξία …
προσβλέπουμε σ’ ένα μέλλον ελπιδοφόρο
υποδεχόμαστε τη νέα χρονιά με τη σιγουριά
πως ύστερα απ’ τη μπόρα θα ‘ρθει ξαστεριά …
Η «Κυρά Σαλλένια» θα δώσει
και πάλι χρώμα στη ζωή μας …
Ας διαβούμε με θέληση και τόλμη
κάτω απ’ την πολύχρωμη αψίδα της
( λένε πως αυτό φέρνει τύχη !!! )
Απευθύνω από βάθους καρδιάς
τις θερμότερες ευχές μου για …
Ευτυχισμένο 2012 με υγεία, αγάπη, ηρεμία,
δύναμη, αλληλεγγύη και δημιουργικότητα …
Το επίπεδο πολιτισμού μας κρίνεται μεταξύ άλλων κι από τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα άτομα με αναπηρία.Τα άτομα αυτά είναι χρήσιμα κύτταρα του οργανισμού της κοινωνίας μας, πολλά απ’ αυτά με δυνατότητες και προσφορά σε όλους τους τομείς αποδεικνύοντας έτσι ότι η πραγματική δύναμη και αξία στον άνθρωπο βρίσκεται στο μυαλό κι όχι στα άκρα. 
Η 3 Δεκέμβρη είναι η παγκόσμια ημέρα αναπηρίας δεν είναι ημέρα γιορτής των ατόμων με ειδικές ανάγκες και με ειδικές ικανότητες που είναι ήρωες στη ζωή και νικητές στην αναπηρία , δεν είναι μέρα των πολιτικών με τα τόσα ¨θα¨ και μέρα σχετικών εκπομπών στη τηλεόραση, είναι μέρα διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους . 
Τη μέρα αυτή πρέπει να απευθυνθούμε στον κόσμο και να του ζητήσουμε να σέβεται τον ανάπηρο, τον υπερήλικα, την μητέρα με το καροτσάκι , το μικρό μαθητή που κινείται στους επικίνδυνους δρόμους και να μη του δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τη ζωή του στερώντας του το απλό δικαίωμά του να μπορεί να κινηθεί με ασφάλεια αυτονομία και αξιοπρέπεια στον τόπο που ζει. 
Αυτονόητο είναι ο ανάπηρος να μπορεί να παρκάρει κάτω απ’ τα σήματα των ΑμεΑ , να μπορεί να περάσει από τη ράμπα στο πεζοδρόμιο, να κινηθεί με ασφάλεια και αξιοπρέπεια στο δρόμο και να έχει πρόσβαση σε υπηρεσίες και κοινόχρηστους χώρους .
Λέμε όχι στον οίκτο και τη περιθωριακή αντιμετώπιση της κοινωνίας απέναντι στην αναπηρία γιατί η αναπηρία δεν αποτελεί προσωπική επιλογή την οποία θα μπορούσαμε να αρνηθούμε .
Από όλους μας εξαρτάται το αν η αυριανή μέρα θα είναι πιο ανθρώπινη για όλους μας μα περισσότερο ακόμα εξαρτάται από τα μέλη της τοπικής αυτοδιοίκησης και τη διάθεση συνεργασίας σε προτάσεις που δεν έχουν πάντα οικονομικό κόστος π.χ. πεζοδρομήσεις, χώροι στάθμευσης κ.λ.π.
Βάφτισαν τη φυλακή τους – ζωή
την μοναξιά τους περισυλλογή
και τη διακονία τους απόδραση …
Έβαψαν γκρίζα τα όρια του παραμυθιού
και τ’ άφησαν εκεί να πλανιούνται
κουρτίνες στα παράθυρα του ονείρου …
Ικέτεψαν την κατανόηση της σιωπής
δίψασαν την αναγκαιότητα της κραυγής
ζητιάνεψαν τον οίκτο του Σίσυφου …
Κι όμως ακόμα βρίσκονται κεί,
σκιές καρφιτσωμένες στο πριν,
σε άδεια κορνίζα φαντάσματα
στρογγυλεμένα βότσαλα
σε μιαν έρημη ακρογιαλιά
έρμαιο στη διάθεση των κυμάτων
δυο σταγόνες βροχής ..
σε ταξίδι αέναο προς
τον ωκεανό της ουτοπίας.
στη φαντασία τους ανταμώνουν
σε νησί που δε φύτρωσε ακόμα
απ’ την έκρηξη ενός ηφαιστείου …
σε μάχη απέλπιδα
παλεύουν με πείσμα
το θηρίο του χρόνου …
μπερδεύοντας στ’ αλήθεια
την γλύκα με τον πόνο
τη λογική με την παραίσθηση.
www.350.org" width="120" height="240" border="0" /> 
