«ΔΡΥΟΣ ΠΕΣΟΥΣΗΣ»

Ένα πράγμα που δεν χώνεψα ποτέ μου είναι η μανία με την οποία πάντοτε πέφτουν πάνω σε όποιον «γλιστρήσει» θεοί και δαίμονες, αντίπαλοι και «φίλοι» και ως συνήθως με περισσή σπουδή τα «περίφημα» Μ.Μ.Ε.
Ανεξάρτητα από το ποιόν, τα προσόντα, την θέση, τα πεπραγμένα και το «τι ρόλο βαρά το θύμα» γενικώς, το σύνηθες είναι να εφορμούν τα όρνεα καθώς και τα παντός είδους τρωκτικά να ασελγήσουν ξεσκίζοντας τις σάρκες του θύματος που έπεσε στην αρένα για να κατασπαραχθεί.
Έχει χαθεί πια κάθε είδους δεοντολογία, ανθρωπιά και συστολή απέναντι σε άτομο που ζει τραγικές στιγμές χαροπαλεύοντας κυριολεκτικά.
Πόσο μάλλον που οι περισσότεροι απ' αυτούς - αγνοούσαν - σιωπούσαν - αλλιθορούσαν - ή περί άλλων ετύρβαζαν έπρατταν και πράττουν ακόμα σε παρόμοιες περιστάσεις.