« Έφυγε» ένας δικός μου άνθρωπος

Δεν ξέρω αν ενδείκνυνται νεκρολογίες σε Bloggs «χρονιάρες μέρες», αλλά η θλίψη μου είναι βαριά, όσο βαριά είναι πάντα η απώλεια ενός «δικού» σου ανθρώπου.
Ενός ανθρώπου απλού – καθημερινού απ’ αυτούς που περνάνε απ’ τη ζωή μας σχεδόν απαρατήρητοι, κι όμως το οικοδόμημα χτίζεται σιγά - σιγά και στηρίζεται από τέτοιους εργάτες – ξωμάχους, αυτούς που στην κυριολεξία λέμε «άλας της γης».

Στη βιοπάλη από δεκαπέντε χρονώ, έφαγε τη ζωή με το κουτάλι, σκάρωσε περήφανα σκαριά, ανάστησε τρία παιδιά και τέσσερα εγγόνια, αλώνισε τις θάλασσες κοντά στα τριάντα χρόνια κουλαντρίζοντας καράβια ξύλινα και σιδερένια.
Φανατικά πιστός στις προαιώνιες πανανθρώπινες αρχές που στηρίζουν τα θεμέλια μιας υγιούς κοινωνίας, συνεπής, εργατικός, έντιμος, ηθικός, σταθερός και ψύχραιμος απέναντι σε κάθε φουρτούνα της στεριάς ή της θάλασσας, αθεράπευτα ρομαντικός κι απροσδόκητα ευαίσθητος πίσω από το σκληρό ψημένο απ’ την αρμύρα και τον ήλιο πηγούνι του, με κείνο το σαρδόνιο ακαταμάχητο χιούμορ των ανθρώπων του μόχθου, αμόλησε τον τελευταίο του κάβο, σαλπάρισε αφήνοντας πίσω του μόνο φίλους, και λόγια ζεστά για το πρόσωπό του.

Καλό κατευόδιο Καπτα - Γιάννη

γαλήνιες θάλασσες στο έσχατο ταξίδι.