10 Πικροί μου Μάηδες

Αχ αυτοί οι Μάηδες . . .
Σταθερά κι αδυσώπητα σε νεφελώνουν
σε μιαν ομίχλη γλυκιάς παραίσθησης.
Με φώτα απόκοσμα σε τυλίγουν
κι εκεί ξανά σε ταξιδεύουν
σ’ ένα μουντό ξημέρωμα.
Στον τοκετό της δεύτερης ζωής σου
σε μια χρυσή ανατολή
ύστερα από μια πελώρια νύχτα.
Τα μάτια διάπλατα ανοιχτά
την απορία καθρεφτίζουν
τον πόθο, τη λατρεία, το φόβο.
Η σκέψη σου γλιστράει σαστισμένα
σε μονοπάτια ανύποπτα
ν’ αγγίξει μην τολμώντας
τόση ευτυχία ανέλπιστη
πως όνειρο … και πάει
σαν το φτερό ανεμοπαίζοντας
στην καταιγίδα.
Στο νου σου γυροφέρνουνε
δυο κόσμοι δυο πατρίδες.
Εκεί που είσαι
κι εκεί που θα ‘θελες να είσαι
Ας ζήσουμε λοιπόν το χθες
το αύριο απόμακρο είναι
Κι ας είναι αυτός ο Μάης μας
ο «Μοναδικός» ο «Άγνωστος Θεός» μας
Ανάσταση και Σταύρωση μαζί
κατάρα κι ευλογία
που κουβαλάει τα πάθη μας
κρυφά κάτω απ’ το δέρμα.