« ΜΑΡΙΩ Λ.Μ. 352 » . . .

«Καλά ταξίδια & καλές ψαριές» … Άρτι ανακαινισθείσα, λικνίζεται πανέτοιμη
και γι’ άλλα ταξίδια, για νέες περιπέτειες . . .

Μια φορά κι ένα καιρό στο μικρό μας ψαροχώρι ήτανε μια πεντάμορφη 16χρονη κοπελιά . . . Μαριώ τη λέγανε . . .

- Κάπως έτσι αρχινάει το παραμύθι …
Ένας νεαρός καραβομαραγκός την αγάπησε, δεν του τη δώσανε, κι αυτός την έκλεψε …
Ανοίξανε σπιτικό, με χίλιες δυσκολίες και στερήσεις, αλλά με την αγάπη και τη σκληρή δουλειά προκόψανε, μεγαλώσανε δυο κόρες και δυο γιούς, κάνανε περιουσία, σκαρώσανε και ταξίδεψαν καΐκια ξύλινα κι ύστερα σιδερένια.

Η «Μαριώ η Καπετάνισσα» όπως κι όλες οι γυναίκες ναυτικών κράτησε το κουμάντο στο σπίτι, τα παιδιά, τα κτήματα, την τιμή κι υπόληψη στη μητριαρχική δομή της νησιώτικης οικογένειας σαν άντρας και γυναίκα μαζί.
Ο μεγάλος της ο γιος την «ανάστησε» με την πρώτη του κόρη . . . και πριν από 25 ακριβώς χρόνια, σαν τέτοιες μέρες του Οκτώβρη, βάφτισε το τελευταίο του σκαρί με τ’ όνομά της κι αγαντάρισε στο σούρσιμό του πάνω στα φαλάγγια στο δρόμο για τα νερά του λιμανιού …

Σε πείσμα των καιρών μας που θέλουνε
τα παραδοσιακά σκαριά ν’ αποτελούνε παρελθόν . . .
να ‘τηνε πάλι να γλιστράει σκίζοντας περήφανα τα νερά
διασχίζοντας κι όχι τσαλαπατώντας τα κύματα …
Τα ξύλινα σκάφη έχουνε ψυχή, κουβαλάνε μέσα τους
την έμπνευση, το μεράκι και τον ιδρώτα του τεχνίτη
και μια παράδοση αιώνων και χιλιετηρίδων . . .

Η βαρκούλα μου η «Μαριώ Λ.Μ. 352» . . .
συμπαραστάτης κι οδηγός στις αποδράσεις μου
απ’ τη σκληρή πραγματικότητα . . .

Το τελευταίο πλεούμενο που σκαρώθηκε στο ψαροχώρι μας, όπου άλλοτε έσφυζαν από ζωή οι ταρσανάδες κι αρματώνονταν και καθελκύονταν κάθε είδους πλεούμενα μικρά και μεγάλα κι αρμένιζαν σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της Μεσογείου . . . Οι παλιοί τεχνίτες του καρνάγιου ο ένας μετά τον άλλον μας εγκατέλειψαν . . . Ευτυχώς κι υπάρχουν άνθρωποι σαν το Μαστρο – Στέλιο που δίνουν ακόμα μια ανάσα ζωής στο τέλος μιας ολόκληρης εποχής . . .