Ακόμη μια ... ψυχανάλυση !!!

Τελικά αν και με αρκετή καθυστέρηση καταθέτω κι εγώ τη συμμετοχή μου στο παιχνιδι των 127 ψυχολόγων : « Για να ενισχύσουμε το Ξεblogάρισμα ρε γαμώτο » . . . μετά από πρόσκληση του καλού φίλου karaflokotsifa . . .

1. Ποιο μυστικό θα ήθελες περισσότερο να ξέρεις?
« Πόσα απίδια βάνει ο σάκος !!! »

2. Πόσους ανθρώπους του αντίθετου φύλου έχεις αγαπήσει πραγματικά?
3.437.046 .562 … τόσες ακριβώς γυναίκες υπήρχαν στον πλανήτη μας …
τη στιγμή της ανάρτησης !!!

3. Αναγκάζεσαι να αλλάξεις το όνομα σου. Τι όνομα θα διάλεγες?

Φυσικά - “ Sidepap21 …”

4. Τι θα χάραζες στην ταφόπετρα σου; (φτου φτου φτου!)
« Μόλις κλείσαμε . . . περάστε μια άλλη φορά …» !!!

5. Διάλεξε ένα παραμύθι που πιστεύεις πως σου ταιριάζει απόλυτα.
« Ο λαγός και η χελώνα . . . » !!!!

6. Διάλεξε καινούργιους γονείς. Δώσε όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορείς.
« Πατέρα . . . λαγό - μητέρα . . . χελώνα . . . » !!!

7. Γράψε τα τελευταία διάσημα λόγια σου (φτου φτου φτου είπαμε, δεν θα τα ξαναλέμε).
« Ες μεθαύριον τα σπουδαία »

8. Αν ήσουν συγγραφέας, ποιος θα ήταν ο τίτλος του πρώτου σου μυθιστορήματος.
« Εν είδα … ότι ουδέν οίδα !!! »

9. Αν ήσουν αυτοκίνητο, τι μάρκα θα ήσουν?
Τζιπάκι . . . να σκαρφαλώνω παντού !!!

10. Αν ήσουν άγριο ζώο τι θα ήσουν?

. . . « Καραφλο…κότσιφας !!! »

11. Για τι πράγμα μετανιώνεις περισσότερο?
Δε μετανιώνω για τίποτα . . . . . . Τι τα θες έχω κάνει και ειδική ανάρτηση . . .
Τώρα δε μπορώ να κάνω πίσω !!!

12. Πες κάτι για το οποίο θα ήθελες να σε θυμούνται (είπαμε φτού)]
Θα ‘θελα να με θυμούνται γι’ αυτό που είμαι . . .

13. Θα θυσίαζες τη ζωή σου για κάποιον?
Για κάποιον ειδικά όχι ..... για κάποιους αρκετούς ίσως .... ναι!!!

Θα καλέσω με την σειρά μου όσους απέμειναν κι έχουν την καλή διάθεση να παίξουν το παιχνίδι για να βοηθήσουμε το Ξεblogάρισμα ρε γαμώτο... :

Όχι στο Όνομά μας ...

Απαιτώ να μάθω …
Τι είναι λοιπόν οι φυλακές ;;;
Αποθήκες δυστυχισμένων κορμιών ;;;
Σκουπιδότοπος παραδαρμένων ψυχών ;;;
Τόπος μαρτυρίου άτυχων ανθρώπων ;;;
Άμυνα κι εκδίκηση της «υγιούς κοινωνίας» ;;;
Κολαστήριο – ιερά εξέταση για αποκάθαρση αμαρτιών ;;;
Όλα μαζί τα παραπάνω ίσως ;;;

Συμμετέχοντας στην προσπάθεια συμπαράστασης των απεργών πείνας κρατουμμένων στις στις Ελληνικές φυλακές αλλά και την εγκληματική αποσιώπησή του από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, για τη Δημοκρατία και την προάσπιση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων, αναδημοσιεύω ταυτόχρονα με άλλους bloggers το παρακάτω κείμενο και όλους του χρήστες του διαδικτύου να το υπογράψουν.
Όχι στο Όνομά μας
“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.
–Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08
“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”
- Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08
Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας.
Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.
Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.
Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια.Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.
Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.
Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

Το κείμενο είναι αναδημοσίευση από το blog “Όχι στο όνομά μας” Το να το αναδημοσιεύσω και να υπογράψω είναι δυστυχώς το λιγότερο που μπορώ να κάνω, σήμερα. Το λιγότερο, όταν πάνω από 6.000 άνθρωποι κάνουν απεργία πείνας..!

« Αντί για γαρύφαλλο . . . »

Φοβάμαι . . .

Έχω ξαναγράψει πως σιχαίνομαι τις επετείους και τις παρελάσεις …
Γι’ αυτό και τερμάτισα τη συμμετοχή μου στις εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο μετά απ’ τη δεύτερη «Πορεία» . . .

Αφιερώνω λοιπόν αντί για γαρύφαλλο στους «αντιήρωες» της εποχής μου, λίγους στίχους γραμμένους το Νοέμβρη του 1983 απ’ το Μανώλη Αναγνωστάκη που δημοσιεύτηκαν στην εφημ. Αυγή.-

Φοβάμαι . . .
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

Θα κλείσω με τα λόγια του Δημήτρη Παπαχρήστου απ’ τους εκφωνητές του σταθμού του Πολυτεχνείου, ενός σεμνού αγωνιστή που δεν χρησιμοποίησε το μύθο του Πολυτεχνείου για να γίνει και ο ίδιος μύθος, που αρνήθηκε να ρευστοποιήσει τη συμμετοχή του στο χρηματιστήριο της πολιτικής.
«Το Πολυτεχνείο είναι σταθμός ανεφοδιασμού για τους νέους για να φτάσουν εκεί που εμείς δεν φτάσαμε . . . »

« Το χρέος των ποιητών » …

Πολλά ποιήματα είναι ποτάμια
Άλλα είναι χαμολούλουδα σε βραδινό κάμπο
Άλλα είναι σαν πέτρες που δε χτίζουν τίποτα.

Πολλοί στίχοι είναι σα στρατιώτες έτοιμοι για τη μάχη.
Άλλοι σα λιποτάχτες κρυμμένοι πίσω απ’ τα’ ανθισμένα δέντρα.
Άλλοι σαν άγνωστοι στρατιώτες που δεν έχουν πρόσωπο.

Πολλά ποιήματα φωνάζουν δυνατά χωρίς ν’ ακούγονται.
Άλλα σωπαίνουνε με σταυρωμένα χέρια.
Άλλα σταυρώνονται και μιλούν σταυρωμένα.

Πολλοί στίχοι είναι σαν εργαλεία.
Εργαλεία σκουριασμένα ριγμένα στο χώμα.
κι άλλα εργαλεία καινούργια που δουλεύουν το χώμα.

Πολλά ποιήματα είναι σαν όπλα –
όπλα πεταμένα στο χώμα
κι όπλα στραμμένα στην καρδιά του οχτρού.
. . . . . . . . . . . . . . . . . .

Το νου σας, σύντροφοι ποιητές – ένας ποιητής
είναι ένας εργάτης στο πόστο του,
ένας στρατιώτης στη βάρδια του,
ένας υπεύθυνος αρχηγός μπροστά
στις δημοκρατικές στρατιές των στίχων του.

Σαν χτες 11 Νοέμβρη 1990 πέθανε στην Αθήνα και σαν αύριο ενταφιάστηκε στην πατρίδα του τη Μονεμβασιά ο Ποιητής του λαού, ο Αγωνιστής, ο Άνθρωπος - Γιάννης Ρίτσος …

Όπως έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση είχα την ανείπωτη χαρά και την τιμή να τον γνωρίσω παιδάκι κοντοπαντέλονο στο ιατρείο της Φαλίτσας του στο Μεσσαίο Καρλόβασι, τρέμοντας από συγκίνηση κι αγωνία καρφωμένος στην έκφρασή του να διαβάζει παιδικούς μου στίχους …

Τα λόγια του, σοβαρά κι ανέκφραστα χάραξαν σημάδια ανεξίτηλα μέσα μου …
« Συνέχισε να γράφεις και να διαβάζεις … μα πάνω απ’ όλα … να παρατηρείς … και να σκέφτεσαι … »

Στην πόλη που αγάπησε, στην πόλη έζησε πολλά απ’ τα δημιουργικά του χρόνια, στην πόλη που έκανε οικογένεια, στην πόλη που γεννήθηκα - στο Καρλόβασι της Σάμου, φυλάκισαν την προτομή του σε κλειστό χώρο να μη μπορεί η ματιά του ν’ αγκαλιάζει τον ουρανό και τη θάλασσα – το μόνο πράγμα που φοβήθηκε στη ζωή του …

... Οι φωτογραφίες είναι από προσκύνημά μου στον τάφο του ...

Rwmiosynh - Giannhs Ritsos

« Ένας χρόνος blogging … »

Μέσα στη φούρια των καιρών …
και στις καζανοκαταστάσεις !!!
μου ξέφυγε μια σημαντική επέτειος …




Ευτυχώς μου τη θύμισε η αγαπητή φίλη roadartist … πως σαν τέτοιες μέρες πέρυσι μπήκαμε σε μια άλλη διάσταση, σε μια νέα απίστευτη περιπέτεια σ’ έναν καινούργιο κόσμο που μας έφερε άλλες πρωτόγνωρες εμπειρίες και μας χάρισε ξεχωριστούς αγαπητούς φίλους …

Το ερέθισμα το ‘δωσε ο αξιόλογος Σάμιος blogger Tzortzinos
«Σάμος ώρα μηδέν» κι αργότερα «Σάμος ώρα να φύγουμε» …

Την αφορμή δυο συμβάντα στο νησί μας πέρυσι τέτοια εποχή …

1) Οι Ανεμότρατες που με την ασύδοτη δράση τους καταληστεύουν και καταστρέφουν το θαλάσσιο πλούτο της περιοχής μας …
και

2) H αναλγησία του Δήμου Καρλοβάσου να «εξαφανίσει …» απ’ την κεντρική πλατεία τις προτομές δυο Ανθρώπων που είχα τη χαρά και την τιμή να γνωρίσω προσωπικά και που τιμώ βαθιά όπως κι όλος ο πνευματικός κόσμος πολύ πέρα απ’ τα όρια του νησιού μου, σίγουρα πάντως των πιο σημαντικών προσωπικοτήτων που έζησαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στην πόλη αυτή …


Του ποιητή του λαού Γιάννη Ρίτσου …










και του αγωνιστή και πνευματικού μου δασκάλου Αλέξη Σεβαστάκη …







Από τότε κύλισε πολύ νερό στ’ αυλάκι … με καμιά 60αριά αναρτήσεις επί παντός επιστητού και σχόλια σε στέκια γνωστών και φίλων, την εμπειρία με τις εκστρατείες και τις συναντήσεις του ξεμπλογκαρίσματος όσο το επιτρέπει ο χρόνος κι οι καταστάσεις …







Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους φίλους συνbloggers για τη γνωριμία, τα σχόλια και τις παρατηρήσεις και να ζητήσω συγνώμη γιατί δεν απαντώ συνήθως σε σχόλια, εκτός αν μου ζητηθεί κάποια πληροφορία ή είναι απαραίτητη η διευκρίνιση στα γραφόμενά μου …