Ασκληπιάδης ο Σάμιος ...

Ατέλειωτη νύχτα και χειμωνιά,
και στων Πλειάδων βασιλεύει το μεσουράνημα
κι εγώ στην πόρτα της μπρος τριγυρνώ μες τη βροχή
από πόθο τρωμένος γι’ αυτήνε τη ζαβολιάρα
γιατί όχι απ’ του έρωτα τη φαρέτρα η Κύπρις
μ’ απ’ τη φωτιά έβγαλε το που με χτύπησε βέλος.
*
Αχ να ‘μουνα ρόδο υποπόρφυρο
τα χέρια σου να με πάρουν
στα στήθη σου τα χιονάτα να με χαρίσουν.
Την παρθενιά σου λυπάσαι, τι ωφελεί ;
Στον Άδη σαν πας , κανέναν,
κόρη δεν θα ‘βρεις να σ’ αγαπήσει.
Της Κυπρίδας οι χαρές στη ζωή,
και στον Αχέροντα οστά και σποδός,
παρθένα θα είμαστε.

*

Πιες Ασκληπιάδη. Γιατί αυτά τα δάκρυα ;
Δε ρήμαξε μόνο εσένα η σκληρή Κυπρίδα,
ούτε μόνο πάνω σου έριξε τα βέλη του
ο πικρός έρωτας. Γιατί θάβεσαι ζωντανός ;
Ας πιούμε του Βάκχου το ανέρωτο πιοτό.
*
Ένα δάχτυλο σηκώθηκε η αυγή.
Ή μήπως να μείνουμε για να ιδούμε ξανά
το λυχνάρι που μας στέλνει για ύπνο ;
Θα πίνουμε, γιατί ούτε ο έρωτας βέβαια
δεν θα υπάρχει μετά από λίγο,
όταν θα αναπαυτούμε δύστυχε στη μακριά νύχτα.
*

************
Λίγοι στίχοι αφιερωμένοι στον έρωτα
απ’ τον Ασκληπιάδη το Σάμιο λυρικό ποιητή
& επιγραμματοποιό δάσκαλο του Θεόκριτου,
σε μετάφραση από τον Ανδρέα Λεντάκη,
τους δανείστηκα από το περιοδικό
«Μεθόριος του Αιγαίου» …