αυτούς που στη ζωή παλεύουν ζωσμένοι
με ακατανίκητη αγαθοσύνης πανοπλία …
*
Κι Εκείνη ήταν γεννημένη νικητής
στις θύελλες όλες κόντρα της ζωής
αλύγιστη, χαμογελαστή, νηφάλια …
*
Πατέρας, μάννα, φίλη κι αδερφή,
εκεί στη θαμπή ματιά της ανάμεσα,
αντιφέγγιζε η αγάπη όλου του κόσμου …
*
Γνώμες αιώνων σοφών της γης
σε λόγια της απλά συμπυκνωμένες
πεταρίζανε ανάμεσα απ’ τα χείλη …
*
Όχι φίλε μου δεν έφυγε
Εκείνη οπού σε βύζαξε
με το δάκρυ της ψυχής της,
μ’ αθέατο λώρο αδιάσπαστο
απάνω της σφιχτά σ’ έχει δεμένο
για πάντα θα ‘ ναι εδώ μαζί μας,
το είναι της μέσα σου θα ρέει …
με το δάκρυ της ψυχής της,
μ’ αθέατο λώρο αδιάσπαστο
απάνω της σφιχτά σ’ έχει δεμένο
για πάντα θα ‘ ναι εδώ μαζί μας,
το είναι της μέσα σου θα ρέει …
Update !!!
Τα πουλιά στα κλαδιά μετρούσανε τα αμέτρητα χωρίς να ξέρουν γιατί...
Ύστερα αποφάσισαν να ρερητορεύσουνε για το ρο, το τεριρέμ, για τα πάντα, αλλά και για το τίποτα, έτσι, γιατί το γουστάρανε...
Ένας άνεμος χάϊδευε απαλά τις καρδιές, τα κλαδιά, τα φύλλα και ό,τι άλλο τρεμόπαιζε, όπως ο κόσμος.
Οι πορτοκαλιές γραμμές στον ορίζοντα μάταια του προσφέραν απροσδόκητα στηρίγματα αλλά ο κόσμος τρεμόπαιζε, δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, γιατί μέσα απο κάτι γαλαζοπράσινους καπνούς του 'βγαζε γλώσσα μια Πυθία προαναγγέλοντας το βέβαιο τέλος του.
................................Μικροί σαλτιμπάγκοι στην πέσαν στα βάζα με το βύσσινο που μόλις το έφτιαξες μα σύ γελούσες!
Ύστερα φύγανε στην άλλη Μάνα, η Παπαδιά το χε ζεστό πάλι το χταποδοπίλαφο, κουτί τους ήρθε έτσι που είχανε λιγώσει από τόσο γλυκό που φάγανε!
Στο δεύτερο ή στο τρίτο (;) λαθραίο ποτήρι απ' το νέκταρ του Παπαγιώργη οι σαλτιμπάγκοι το αποφάσισαν.
Θα νικήσουμε πρώτα, γαμώτο μας, κι ύστερα ο κόσμος είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει. Ακόμα και να τελειώσει!
................................
Παρόλο που ακόμα ψαχνόμασταν για το τί και ποιον θά πρεπε να νικήσουμε, είχαμε ήδη κινήσει...
Εικοστός πρώτος αιώνας σήμερα και δεν ξέρουμε αν νικήσαμε, ξέρουμε όμως οτι ο κόσμος δεν τελείωσε και ακόμα καλύτερα γνωρίζουμε οτι σίγουρα δεν πρόκειται να ηττηθούμε γιατί είμαστε εμείς, γιατί έχουμε αυτές τις ρίζες, αυτές τις καταβολές, γιατί πετύχαμε αλώβητοι απ' τα χρόνια να μαστε τόσοι πολλοί φίλοι, τόσα πολλά αδέλφια!
Σ' ευχαριστώ φίλε και αδελφέ μου Σιδερή!
www.350.org"
30 σχόλια:
Τι λόγια βάλσαμο κρύβουν αυτοί οι στίχοι για όποιον χάσει το πολυτιμότερο πρόσωπο στην ζωή του!
Με τέτοια λόγια ποτέ κανείς δεν νιώθει νικημένος.
Ούτε καν αφήνει πίσω του κανέναν.
"Ζει" μέσα στα λόγια.....
Καλημέρα
Ευλογία Θεού …
πλούτος ανεκτίμητος
να ‘χεις τέτοιους φίλους !!!
Κι o Νάκης μου δεν είναι
απλός φίλος – είναι αδερφός …
κι η μάννα του και δική μου μάννα !!!
Μόλις θυμήθηκα μια ανάρτησή μου
εδώ ακριβώς δυο χρόνια πριν αφιέρωμα
για το Βιβλίο του «Γραπτά Μυνήματα»
Ό,τι και να πω είναι λίγο... Με κάνατε πραγματικά να δακρύσω και να διαβάζω ξανά και ξανά τους στίχους σας...
Είμαι σίγουρος πως και η ίδια αυτή τη στιγμή μας βλέπει, σας βλέπει όλους. Και πως είναι σαν να παίζετε εσείς κι ο πατέρας μου ο Νάκης κάτω απο την ποδιά της, όπως παλιά... Στα χρόνια που εκείνη, ο παπα Γιώργης, η Παπαδιά και όλοι οι άνθρωποι του χωριού μεγαλουργούσαν και έγραφαν ιστορία. Μια ιστορία που μπορεί να μην την μάθει κανείς. Την ιστορία αυτών των απλών ανθρώπων που ζούσαν για να χαίρονται και να δημιουργούν τα πιο πολύτιμα αγαθά. Τα πιο απλά και ταπεινά δηλαδή. Η απεραντοσύνη της ψυχής τους ήταν και θα είναι αμέτρητη...
Μακάρι αυτή τη στιγμή να είναι παρέα και να μας βλέπουν. Στους Μαραθοκάμπους των ουρανών, στην εκεί ''Λάκκα'', στα εκεί ''Σακλέικα'' και στις ''Καισαριανές''. Είναι σίγουρο οτι θα έχουν πολλά να πουν και να χαρούν, μακάρι! Και όσο δεν μας επιτρέπεται να ξέρουμε για το τι ακολουθεί μετά το επίγειο τέλος, τόσο στη θέση του μακάρι για μένα μπαίνει η σιγουριά, γιατί κανείς δεν μπορεί να με αμφισβητήσει. Ναι λοιπόν, είναι εκεί ψηλά και μας βλέπουν. (ίσως να πίνουν και λίγο κρασί από το βαρέλι του Παπα Γιώργη και να μυρίζουν μπλε ζουμπούλια που μάζεψε η γιαγιά η Καλλιόπη).
Καλημέρα απο μένα και πραγματικά σας ευχαριστώ...
Ευλογία Θεού να έχουμε τέτοιους ανθρώπους δίπλα μας. Και ακόμα πιο σημαντικό να τους θυμόμαστε και να τους τιμάμε.
δύναμη ψυχής
μας έκαναν οι στίχοι και η μουσική λιώμα απογευματιάτικα...
Λόγια βάλσαμο
που απελευθερώνουν πολύτιμο δάκρυ
τιμής !
Η τιμή σε μια μάνα που έχει φύγει είναι η πίστη μας στις αρχές και τις αξίες που μας έδωσε.Διπλή η τιμή για κείνον που τιμά τη μάνα φίλου.Τέτοιες ώρες εκτιμάμε αν επιλέξαμε σωστά "αδέλφια". Καλησπέρα σας!
Άνοιξη ήταν και μοσχοβόλαγες!
Τα πουλιά στα κλαδιά μετρούσανε τα αμέτρητα χωρίς να ξέρουν γιατί...
Ύστερα αποφάσισαν να ρερητορεύσουνε για το ρο, το τεριρέμ, για τα πάντα, αλλά και για το τίποτα, έτσι, γιατί το γουστάρανε...
Ένας άνεμος χάϊδευε απαλά τις καρδιές, τα κλαδιά, τα φύλλα και ό,τι άλλο τρεμόπαιζε, όπως ο κόσμος.
Οι πορτοκαλιές γραμμές στον ορίζοντα μάταια του προσφέραν απροσδόκητα στηρίγματα αλλά ο κόσμος τρεμόπαιζε, δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, γιατί μέσα απο κάτι γαλαζοπράσινους καπνούς του 'βγαζε γλώσσα μια Πυθία προαναγγέλοντας το βέβαιο τέλος του.
................................
Μικροί σαλτιμπάγκοι στην πέσαν στα βάζα με το βύσσινο που μόλις το έφτιαξες μα σύ γελούσες!
Ύστερα φύγανε στην άλλη Μάνα, η Παπαδιά το χε ζεστό πάλι το χταποδοπίλαφο, κουτί τους ήρθε έτσι που είχανε λιγώσει από τόσο γλυκό που φάγανε!
Στο δεύτερο ή στο τρίτο (;) λαθραίο ποτήρι απ' το νέκταρ του Παπαγιώργη οι σαλτιμπάγκοι το αποφάσισαν.
Θα νικήσουμε πρώτα, γαμώτο μας, κι ύστερα ο κόσμος είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει. Ακόμα και να τελειώσει!
................................
Παρόλο που ακόμα ψαχνόμασταν για το τί και ποιον θά πρεπε να νικήσουμε, είχαμε ήδη κινήσει...
Εικοστός πρώτος αιώνας σήμερα και δεν ξέρουμε αν νικήσαμε, ξέρουμε όμως οτι ο κόσμος δεν τελείωσε και ακόμα καλύτερα γνωρίζουμε οτι σίγουρα δεν πρόκειται να ηττηθούμε γιατί είμαστε εμείς, γιατί έχουμε αυτές τις ρίζες, αυτές τις καταβολές, γιατί πετύχαμε αλώβητοι απ' τα χρόνια να μαστε τόσοι πολλοί φίλοι, τόσα πολλά αδέλφια!
Σ' ευχαριστώ φίλε και αδελφέ μου Σιδερή!
Είμαι στη φάση που όπως ο T.S Έλλιοτ πιστεύω πως ''Αυτός είναι ο τρόπος για να τελειώσει ο κόσμος, όχι με ένα πάταγο, αλλά με ένα λυγμό''.
Όμως και μια Ανάσταση με ένα σμπάρο δυναμίτες απ' το Κοτρώνι, καθόλου δεν θα με χάλαγε.
Αντώνης Σαρρηγιάννης.
Οι άνθρωποι που αγαπάμε, δεν φεύγουν ποτέ…
Είναι μέσα στην καρδιά μας για πάντα…
...οι στίχοι υπέροχοι…
Νάκη μου σ’ ευχαριστώ …
Γνωρίζεις καλά πως ήμουν ΕΚΕΙ !!!
κι ένα κομμάτι μου εκεί έχει μείνει …
στην Καισαριανή αυτό το Σαββατόβραδο !!!
Θα μου επιτρέψεις να «καρφιτσώσω» τα λόγια
απ’ το σχόλιό σου στην κύρια ανάρτηση …
Να χαίρεσαι το Γιαννάκη σου !!!
δάκρυσα με το σχόλιό του παραπάνω …
Σαλεύουν μέσα του μνήμες, όνειρα,
συναισθήματα, πολύ πρίν να γεννηθεί …
Αμ βέβαια γινότανε κι αλλιώς ;;;
με μάννα φιλόλογο και πατέρα ποιητή !!!
Φαίνεται οι μικροί σαλτιμπάγκοι …
χοροπηδάνε από γενιά σε γενιά !!!
Σε φιλώ …
Εξαιρετικό από την αρχή μέχρι το τέλος.
Κάθε "σας" λέξη βάλσαμο!
Πρωί πρωί και βούρκωσα...
Καλημέρα
Άγρυπνε φίλε καλημέρα!
Αυτή η ποδιά, φύλαξε τα όνειρά μας.
Μας προστάτεψε από εφιάλτες και ήταν ή πρώτη τρυφερή μας σκέπη.
Με την σημερινή σου ανάρτηση - αφιέρωμα καθώς επίσης και τα σχόλια των άμεσα ενδιαφερομένων, νιόθω τυχερός που βρίσκομαι σε αυτήν την παρέα, που αποπνέει ανθρωπιά και αγάπη.
Ευχαριστώ για όλα καλέ μου φίλε.
Είμαι σίγουρος, πως αυτοί που αγαπάμε και αφού έχουν φύγει, μας συντροφεύουν όσο ζούμε.
Κι έτσι είναι ζωντανοί.
Την αγάπη μου.
Τι ωραίες ιστορίες είναι αυτές :-)
Σαββατοβραδο στην Καισαριανη...κι η ζωη συνεχιζεται! Τυχεροι οσοι εχουν τετοιες μνημες, τετοια ιστορια και τετοιες φιλιες!
Οσο για τη μητερα, παντα την κουβαλας και σε κουβαλαει...μα η απωλεια ειναι πολυ σκληρη...σε καθε ηλικια!!!
Ύμνος στον πολυτιμότερο άνθρωπο της ζωής μας!
Πολύ συγκινητική ανάρτηση...
Τυχεροί όποιοι νοιώθουν και εκφράζονται έτσι!
Ποτε δε φευγουν απο διπλα μας προσωπα που εχουν σταθει βραχοι στο πλευρο μας.Παντα ειναι εκει για να μας αγκαλιαζουν με την αυρα τους.
Αυτό, εμένα που τα βλέπω από κάπως μακριά, μου ακούστηκε σαν μια φωνή, που μου μιλούσε για την Ελλάδα.
Σαν παρηγοριά στην μοναξιά του να είσαι Έλληνας!
"Όχι φίλε μου δεν έφυγε
Εκείνη οπού σε βύζαξε
με το δάκρυ της ψυχής της,
μ’ αθέατο λώρο αδιάσπαστο
απάνω της σφιχτά σ’ έχει δεμένο
για πάντα θα ‘ ναι εδώ μαζί μας,
το είναι της μέσα σου θα ρέει"
ΥΠΕΡΟΧΟ!
ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΜΕΓΑΛΗ!
Τα σέβη μου.
Καλό βράδυ σε όλους.
Καλημέρα στην φιλία.
καλημέρα
με θαυμασμό και μια βαθειά υπόκλιση στα δυνατά μυαλά, στις όμορφες σκέψεις που συναντώνται σε τούτη την ανάρτηση!!!
καλώς σας βρήκα
ορφανεύουμε ρε γαμώτο...
δεν έχω κάτι να σου πω ..ακόμα κλαίω.
δ
Κάπως έτσι μυρίζει η Ανοιξη..
ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΤΟΣΟ ΖΕΣΤΗ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ.ΕΥΛΟΓΙΑ ΘΕΟΥ ΣΙΓΟΥΡΑ!!!
ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΦΙΛΕ ΜΟΥ.
Το "Απομεσήμερο στην Καισαριανή" που έμοιαζε με "ουρανό" και "ψωμί σπιτίσιο" φωτογραφίζει μάνες, ασβεστωμένα χαμόσπιτα, γειτονιές με αλάνες και ξυπόλυτο παιδομάνι που κρατά στα χέρια του τον πλούτο της Γης.
Πόσο ακόμα, θα μπορούν να μας τρέφουν ψυχικά, αυτά τα τραγούδια και αυτές οι εικόνες..?
Και εκείνες οι μανάδες και οι γιαγιάδες που στα δουλεμένα, σκληρά χέρια τους, φώλιαζε όλη η τρυφερότητα του κόσμου, πόσο ακόμα θα μας ανακουφίζουν με τα χάδια τους...
Παγώνω όταν σκέπτομαι πως ίσως αυτός ο πλούτος χάθηκε από τη Ζωή των ανθρώπων.
Τουλάχιστον να μη χαθεί από τη μνήμη μας..
Με τέτοια αφιερώματα, κανείς Νάκης δε φεύγει. Απλώς λείπει για λίγο
...λιώμα όντως!!
Πολλές καλησπέρες
...............
Τι να πω; Ευτυχώς ο φίλος σας, έχει φίλο εσάς. Μεγάλη υπόθεση στην πίκρα, τον πόνο και την απόγνωση να έχεις κοντά σου ανθρώπους που σ' αγαπάνε ανυπόκριτα. Την καλησπέρα μου!
Μ' άλλη διάθεση σε επισκέφτηκα, αλλά τελικά συγκινήθηκα κι εγώ...
Δημοσίευση σχολίου