Ρίζες ...

Λένε πως είμαστε αδιάσπαστα δεμένοι με τις ρίζες μας,

τόσο που μερικές φορές μας τραβάνε βίαια

σα μαγνήτης πίσω στο παρελθόν,

εκεί στα βήματα των προγόνων μας.-

Κι η έλξη της Ιωνικής γης, όπου γεννήθηκε

ένας απ’ τους μεγαλύτερους ανθρώπινους πολιτισμούς

είναι ακατανίκητη, ειδικά όταν διαποτίζεται

αδιάλειπτα για δεκαετίες με το φίλτρο

και τις μνήμες του ξεριζωμού της προσφυγιάς.

Για μια λοιπόν ακόμα φορά αρχές Σεπτέμβρη …

Βαδίζοντας και πάλι ανάδρομα

πάνω στα χνάρια της Ιστορίας

οδηγημένος από μια ακατανίκητη έλξη,

βρέθηκα στο «Γέροντα» εκεί απέναντι

στο 15^ο Φεστιβάλ Ειρήνης & Πολιτισμού

του Δήμου Διδύμων Τουρκίας …

που εποικίστηκε από πρόσφυγες

μουσουλμάνους απ’ τη Μακεδονία

μετά απ’ τις ανταλλαγές πληθυσμών

το Γενάρη του1923 με τη συνθήκη της Λωζάννης,

οπότε κάποιοι πολιτικοί απ' την Ελλάδα και την Τουρκία,

μαζί με τις Υπερδυνάμεις του τότε μεθόδευσαν,

αποφάσισαν, οργάνωσαν και εκτέλεσαν

την μεγαλύτερη αναγκαστική μετανάστευση

πληθυσμών από τις πατρογονικές τους εστίες

που έχει γνωρίσει η ανθρώπινη Ιστορία …

Εκεί λοιπόν στη σκιά απ’ τις κολώνες

του Ναού – Μαντείου του Διδυμαίου Απόλλωνα

όπου έπαιζε παιδάκι κι έφηβος ο παππούς μου

παρέα με τον αδερφικό του φίλο Αχμέτ !!!

Εκεί μαζί μονιασμένοι Έλληνες και Τούρκοι

απόγονοι προσφύγων με κοινές μαρτυρίες

σχεδόν έναν αιώνα κατόπιν πήραμε πίσω

την εκδίκησή μας απ’ την “ Ιστορία ” …

Χορέψαμε, κουβεντάσαμε και τραγουδήσαμε

κοινά τραγούδια, κοινές μνήμες, κοινά όνειρα …

για μια γειτονιά με ειρήνη, φιλία, συνεργασία …

Στ’ αυτιά μου βουϊζουν ακόμα τα λόγια της Άνθης Καρρά κατά την παρουσίαση του Τούρκου Λογοτέχνη NEGATI CUMALI στα Βουρλά της Μ. Ασίας την Άνοιξη του 2007.

" Είναι κουσούρι που σε ακολουθεί η προσφυγιά. Ακόμα κι αν στα μάτια των άλλων συμπολιτών σου φαντάζεις πλήρως και επιτυχώς ενταγμένος, όσο διατηρείται η μνήμη υπάρχει μέσα σου μια ρωγμή. Και η ρωγμή αυτή σε κάνει μοιραία να αναζητάς συνοδοιπόρους της ψυχής σου, ανθρώπους δηλαδή που κρύβουν μέσα τους την ίδια με σένα ρωγμή. Κι εκεί τα σύνορα των εθνών καταλύονται. Γιατί «πατρίδα» είναι πάντα η κοινή εμπειρία, η κοινή δοκιμασία … ”

Όλοι μας νοιώθουμε λοιπόν μια «πνευματική» συγγένεια,
κατάρα κι ευλογία, κάτι παραπάνω από απλή φιλία …
Εμείς λοιπόν οι «Καταραμένοι»

(κατά την προσφιλή μου έκφραση),
έχουμε όλοι μας μια κοινή οσμή που μας φέρνει κοντά
κι ένα αόρατο νήμα που μας τραβάει προς τα πίσω.
Τριγυρνάμε σαν φαντάσματα στις ερημιές και τις πόλεις,
ονειροβατώντας στα μονοπάτια «χαμένων πατρίδων».

Ανασκαλεύουμε στα χνάρια από παλιές πατημασιές,
σημάδια από ξεραμένο αίμα κι ιδρώτα και σπέρμα.
Τρίζοντας τις αλυσίδες μας επιστρέφουμε
ξανά και ξανά στον τόπο του «εγκλήματος».
Κουβαλάμε στο DNA μας τις οιμωγές και τις τύψεις
χαμένων καιρών και φρούδων ελπίδων.

Μετέωροι πλανιόμαστε ανάμεσα σε δυο κόσμους,
ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον.
Με τα όνειρά μας πάντοτε ξάγρυπνα,

καρφιτσωμένα στις προθήκες της ιστορίας.

Δεσμώτες μιας μοίρας κοινής,

κατάρα και χρέος κι ελπίδα,
να κλείσουμε των ψυχών τις ΡΩΓΜΕΣ.

Να γίνουμε το προζύμι εμείς ενός μέλλοντος

ενός μέλλοντος που δε μπορεί παρά . . .

να ‘ναι «ΔΙΚΟ ΜΑΣ» - Δηλαδή «ΟΛΩΝ ΜΑΣ»

" Σεφκιέτ ! Δε με γνωρίζεις, τζάνεμ ; Χρόνια τρυγήσαμε μαζί γέλιο και δάκρυ.
Νε απίορ, Σεφκιέτ ; Αχ Σεφκιέτ ! Σεφκιέτ ! Θερία γενήκαμε. Μαχαιρώσαμε, κάψαμε τις καρδιές μας άδικα. Τόσα φαρμάκια, τόση συμφορά, κι εμένα ο νους να γυρίσει θέλει πίσω στα παλιά ! Νά 'ταν λέει ψέμα όλα όσα περάσαμε , και να γυρίζαμε τώρα δα στη γη μας, στους μπαξέδες μας, στα δάση μας με τις καρδερίνες, τις κάργες και τα πετροκοτσύφια, στα περβολάκια μας με τις μαντζουράνες και τις ανθισμένες κερασιές, στα πανηγύρια με τις όμορφες ... Αντάρτη του Κιορ Μεμέτ, χαιρέτα μου τη γη όπου μας γέννησε, Σελέμ σοϊλέ... έχε γειά Ανατολία ! Ας μη μας κρατάει κακία που την ποτίσαμε μ' αίμα.

Καχρ ολσούν σεμπέπ ολανλάρ! Ανάθεμα στους αίτιους!

Μανώλης Αξιώτης, αφηγητής στο μυθιστόρημα της Διδώς Σωτηρίου "Ματωμένα χώματα" :