Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Ρίζες ...

Λένε πως είμαστε αδιάσπαστα δεμένοι με τις ρίζες μας,

τόσο που μερικές φορές μας τραβάνε βίαια

σα μαγνήτης πίσω στο παρελθόν,

εκεί στα βήματα των προγόνων μας.-

Κι η έλξη της Ιωνικής γης, όπου γεννήθηκε

ένας απ’ τους μεγαλύτερους ανθρώπινους πολιτισμούς

είναι ακατανίκητη, ειδικά όταν διαποτίζεται

αδιάλειπτα για δεκαετίες με το φίλτρο

και τις μνήμες του ξεριζωμού της προσφυγιάς.

Για μια λοιπόν ακόμα φορά αρχές Σεπτέμβρη …

Βαδίζοντας και πάλι ανάδρομα

πάνω στα χνάρια της Ιστορίας

οδηγημένος από μια ακατανίκητη έλξη,

βρέθηκα στο «Γέροντα» εκεί απέναντι

στο 15ο Φεστιβάλ Ειρήνης & Πολιτισμού

του Δήμου Διδύμων Τουρκίας …

που εποικίστηκε από πρόσφυγες

μουσουλμάνους απ’ τη Μακεδονία

μετά απ’ τις ανταλλαγές πληθυσμών

το Γενάρη του1923 με τη συνθήκη της Λωζάννης,

οπότε κάποιοι πολιτικοί απ' την Ελλάδα και την Τουρκία,

μαζί με τις Υπερδυνάμεις του τότε μεθόδευσαν,

αποφάσισαν, οργάνωσαν και εκτέλεσαν

την μεγαλύτερη αναγκαστική μετανάστευση

πληθυσμών από τις πατρογονικές τους εστίες

που έχει γνωρίσει η ανθρώπινη Ιστορία …

Εκεί λοιπόν στη σκιά απ’ τις κολώνες

του Ναού – Μαντείου του Διδυμαίου Απόλλωνα

όπου έπαιζε παιδάκι κι έφηβος ο παππούς μου

παρέα με τον αδερφικό του φίλο Αχμέτ !!!

Εκεί μαζί μονιασμένοι Έλληνες και Τούρκοι

απόγονοι προσφύγων με κοινές μαρτυρίες

σχεδόν έναν αιώνα κατόπιν πήραμε πίσω

την εκδίκησή μας απ’ την “ Ιστορία ” …

Χορέψαμε, κουβεντάσαμε και τραγουδήσαμε

κοινά τραγούδια, κοινές μνήμες, κοινά όνειρα …

για μια γειτονιά με ειρήνη, φιλία, συνεργασία …

Στ’ αυτιά μου βουϊζουν ακόμα τα λόγια της Άνθης Καρρά κατά την παρουσίαση του Τούρκου Λογοτέχνη NEGATI CUMALI στα Βουρλά της Μ. Ασίας την Άνοιξη του 2007.

" Είναι κουσούρι που σε ακολουθεί η προσφυγιά. Ακόμα κι αν στα μάτια των άλλων συμπολιτών σου φαντάζεις πλήρως και επιτυχώς ενταγμένος, όσο διατηρείται η μνήμη υπάρχει μέσα σου μια ρωγμή. Και η ρωγμή αυτή σε κάνει μοιραία να αναζητάς συνοδοιπόρους της ψυχής σου, ανθρώπους δηλαδή που κρύβουν μέσα τους την ίδια με σένα ρωγμή. Κι εκεί τα σύνορα των εθνών καταλύονται. Γιατί «πατρίδα» είναι πάντα η κοινή εμπειρία, η κοινή δοκιμασία … ”

Όλοι μας νοιώθουμε λοιπόν μια «πνευματική» συγγένεια,
κατάρα κι ευλογία, κάτι παραπάνω από απλή φιλία …
Εμείς λοιπόν οι «Καταραμένοι»

(κατά την προσφιλή μου έκφραση),
έχουμε όλοι μας μια κοινή οσμή που μας φέρνει κοντά
κι ένα αόρατο νήμα που μας τραβάει προς τα πίσω.
Τριγυρνάμε σαν φαντάσματα στις ερημιές και τις πόλεις,
ονειροβατώντας στα μονοπάτια «χαμένων πατρίδων».

Ανασκαλεύουμε στα χνάρια από παλιές πατημασιές,
σημάδια από ξεραμένο αίμα κι ιδρώτα και σπέρμα.
Τρίζοντας τις αλυσίδες μας επιστρέφουμε
ξανά και ξανά στον τόπο του «εγκλήματος».
Κουβαλάμε στο DNA μας τις οιμωγές και τις τύψεις
χαμένων καιρών και φρούδων ελπίδων.

Μετέωροι πλανιόμαστε ανάμεσα σε δυο κόσμους,
ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον.
Με τα όνειρά μας πάντοτε ξάγρυπνα,

καρφιτσωμένα στις προθήκες της ιστορίας.

Δεσμώτες μιας μοίρας κοινής,

κατάρα και χρέος κι ελπίδα,
να κλείσουμε των ψυχών τις ΡΩΓΜΕΣ.

Να γίνουμε το προζύμι εμείς ενός μέλλοντος

ενός μέλλοντος που δε μπορεί παρά . . .

να ‘ναι «ΔΙΚΟ ΜΑΣ» - Δηλαδή «ΟΛΩΝ ΜΑΣ»

" Σεφκιέτ ! Δε με γνωρίζεις, τζάνεμ ; Χρόνια τρυγήσαμε μαζί γέλιο και δάκρυ.
Νε απίορ, Σεφκιέτ ; Αχ Σεφκιέτ ! Σεφκιέτ ! Θερία γενήκαμε. Μαχαιρώσαμε, κάψαμε τις καρδιές μας άδικα. Τόσα φαρμάκια, τόση συμφορά, κι εμένα ο νους να γυρίσει θέλει πίσω στα παλιά ! Νά 'ταν λέει ψέμα όλα όσα περάσαμε , και να γυρίζαμε τώρα δα στη γη μας, στους μπαξέδες μας, στα δάση μας με τις καρδερίνες, τις κάργες και τα πετροκοτσύφια, στα περβολάκια μας με τις μαντζουράνες και τις ανθισμένες κερασιές, στα πανηγύρια με τις όμορφες ... Αντάρτη του Κιορ Μεμέτ, χαιρέτα μου τη γη όπου μας γέννησε, Σελέμ σοϊλέ... έχε γειά Ανατολία ! Ας μη μας κρατάει κακία που την ποτίσαμε μ' αίμα.

Καχρ ολσούν σεμπέπ ολανλάρ! Ανάθεμα στους αίτιους!

Μανώλης Αξιώτης, αφηγητής στο μυθιστόρημα της Διδώς Σωτηρίου "Ματωμένα χώματα" :

28 σχόλια:

Ευρύνοος είπε...

Μας ξετίναξες..!

απίστευτες εικόνες και κείμενο..

κάθε ένας που έχει ρωγμή, να θυμάσαι οτι δέν θα κλείσει ποτέ..

αυτή η ρωγμή σε κάνει ξεχωριστό, διότι ούτε εδώ ούτε εκεί ανήκεις..
πάντα μεταίωρος θα είσαι..

και στο τέλος σκέφτεσαι πως είσαι Πολίτης του κόσμου..
αυτό αισθάνεσαι για να δίνεις άλλοθι στα όσα σε βρήκαν..

στο λέω εγώ..
ένας Πολίτης του κόσμου φίλε μου..

να είσαι καλά, με βούρκωσες..

Benikos place είπε...

Μεγάλη και πολύ βαθια η στεναχώρια φίλε Σιδερή.Νασαι καλά, καλό φθινοπωρο.

tzonakos είπε...

Eμένα με ακολουθεί σε όλη μου τη ζωή μιά ρωγμή, ενα σημάδεμα, απο τότε που μικρός μου διηγιόταν ιστορίες απο τη Μικρασία ο παππούς μου, πρόσφυγας κι αυτός, ήρθε 16 χρονώ στην Ελλάδα το 1922.
Δεν ξέρω πώς θα το αποβάλλω, κι αν αυτο γίνει ποτέ γιατι δε θέλω να ξεχάσω, αν ξεχάσουμε εμείς οι νεότεροι, θα εχει ξεχαστεί μιά πατρίδα.
Πολύ θα ήθελα να πάω σε μια τέτοια εκδήλωση απέναντι.

Thalassenia είπε...

Από πέρυσι που μπήκα εδώ μέσα σε είδα, με συγκίνησες και σου φυλάω μια ανάρτηση.
Δεν είμαι τόσο δίπλα στις χαμένες πατρίδες των προγόνων μας αλλά σε νιώθω πολύ.

Την ιστορία σε προθήκη έχω κι εγώ να σου δείξω @φίλε ΑΓΡΥΠΝΕ.

Καλό βράδυ.

Βάσσια είπε...

Άγρυπνε, τι να σχολιάσω.....
Πολύ δυνατή εικόνα και λόγος.
Συγκινητικά αλλά και σκληρά συνάμα.

Φίλε μου, έστω κι έτσι, είναι ένας φόρος τιμής.

Καλό ξημέρωμα
:-)

VAD είπε...

Δεν ειμαι απόγονος προσφύγων, όμως δεν ειναι δυνατον να μ'αφήσει ασυγκίνητο ο Μεγάλος Ξεριζωμός...

Margo είπε...

Κάπου από εκεί έχουν μείνει κάποιες ρίζες και στη δική μου οικογένεια. Ο παππούς που ζει ακόμη ήρθε 9 χρονών με το διωγμό του 22. Το παράπονό μου δεν μας έχει διηγηθεί τίποτε για εκείνα τα χρόνια για τη χαμένη πατρίδα. Τους πονάει πολύ..

Να σαι καλά side για αυτό το άγγιγμα ψυχής!

Giorgos Varvakis είπε...

Ανάδρομο ταξίδι στα χνάρια της ιστορίας.
Βαθιές χαραματιές στις ψυχές των ξεριζωμένων, οδηγούν αδιάκοπα τα βήματα στην πηγή της ζωής. Στις ρίζες..
Καλημέρα γείτονα!

akrat είπε...

καλημέρα

τι να πω ανάθεμα...

μεγάλη ψυχική πίκρα...

Roadartist είπε...

Συγκλονιστικό..

Phivos Nicolaides είπε...

Πικρές αναδρομές γεμάτες πόνο, αγάπη και βαθιές σκέψεις. Υπέροχο άρθρο! Μπράβο σου.

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Μ ανατριχιασες.....δεν μπορω να σχολιασω...και τι να πω εξαλλου, απο φωτογραφία μεχρι ουσια τα ειπες ολα φιλε μου

Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ γι αυτη σου την αναρτηση

Skouliki είπε...

θα συμφωνησω με τα σχολια των παιδιων αποπανω
ψυχη εβγαλες ...τα ειπες εσυ ολα

55fm είπε...

Τα είπες όλα με υπέροχο τρόπο!
Δυνατός λόγος και εικόνα...
Καλό Φθινόπωρο!

island είπε...

Όταν μιλάτε έτσι, εγώ να πω, τίποτα δεν μπορώ. Απλά αναγνώσκω.

Thalassenia είπε...

Σίγουρα πολλά είναι αυτά που αγαπάς.
Θα θέλαμε τα 10 από αυτά.
Άν θέλεις μας τα λες στο παιχνίδι, έλα να δεις πως.

Καλό βράδυ.

Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...

Καμιά συνάντηση στη ζωή μας δεν είναι τυχαία, αγαπητέ μου Σιδερή.
Συγκλονισμένη!....

Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Υπέροχες εικονες, υπεροχο ταξιδι καναμε μαζι σου

a-kentavrou είπε...

Oι παραδόσεις μας ,οι ρίζες μας είναι ο πολιτισμός μας που μας διαχωρίζει από τους άλλους λαούς και μας δίνει ταυτότητα.Πρέπει να νιώθουμε πάντα περήφανοι γιαυτό που είμαστε χωρίς να υποτιμούμε κανένα λαό.Είμαστε ένα κομμάτι στο παζλ του παγκόσμιου πολιτισμού.Οι εικόνες του φεγγαριού εξαιρετικές και θαλασσινές.Θα περάσω πάλι γιατί το blogg σου θέλει χρόνο.

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Σιδερή, φίλε μου ακριβέ, κάθε που γυρνάς από τα ταξίδια σου, με στέλνεις στο πιό όμορφο ταξίδι.
Αυτό της ανθρωπιάς και της γαλήνης.
Να είσαι καλά.
Και άμποτε να βρεθώ στην παρέα σου στο επόμενο.
Σ'ευχαριστώ πολύ.

Ra Ma είπε...

Κρατάω τα "Ας μη μας κρατάει κακία που την ποτίσαμε μ' αίμα" και "Ανάθεμα στους αίτιους".

Καλημέρα!!!

Άστρια είπε...

Μπράβο, μια εξαιρετική ανάρτηση!
Ταξίδι σε ιερούς τόπους, στις μνήμες του χρόνου και στις ρωγμές της ψυχής.. Μας άγγιξε!

Μια καλησπέρα:)


υγ.και οι φωτογραφίες με το αυγουστιάτικο φεγγάρι πανέμορφες

σταγόνα είπε...

'Χορέψαμε, κουβεντιάσαμε και τραγουδήσαμε
κοινά τραγούδια, κοινές μνήμες, κοινά όνειρα …
για μια γειτονιά με ειρήνη, φιλία, συνεργασία'
θέλω να μείνω μόνο σε αυτό.. αυτό που ανατρέπει όλα όσα με αιμα έγραψε η ιστορία οδηγημένη απο ανιστόρητους "ανθρώπους"..

σταγόνα είπε...

καλώς σε βρίσκω και πάλι.. υγεία και καλη διάθεση σου ευχομαι για το Φθινόπωρο και το Χειμώνα που ακολουθεί:)

Ανώνυμος είπε...

Με τον καλύτερο τρόπο πήρατε την εκδίκηση σας απ' την Ιστορία.

Ξάγρυπνα πάντα τα όνειρα σας να 'ναι.

Τέτοιες μνήμες μιλούν στην καρδιά..

Καλό φθινόπωρο.

KitsosMitsos είπε...

Όμορφο αφιέρωμα και αυτό :-)
Καλημέρα.

leondokardos είπε...

Υπεροχη η ανάρτησή σου.Μιά πικρία διακατέχει τον αναγνώση για όλα τα χαμένα...