ΑΛΕΞΗΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ - "Η τελευταία Άνοιξη"

Με τον ήλιο ταξιδεύω, ανεμοπαίζοντας …

« Με τον λάγνον ήλιο να λυώνει αστόχαστα. Να καταρρέει από τις αγουροξυπνημένες στέγες του πευκοδάσους. Να ξεχειλίζει και να ηρεμεί στις λεκάνες απορροής ομβρίων υδάτων. Να σαλαγάει την δισταχτική άνοιξη και να πορφυρώνει τις παρειές των πρώιμων ανθηλίων. Να κουτουλάει την τρομαγμένη αυγή σπρώχνοντάς την ως αμουνούχιστος βάρβαρος κατά τα μέρη του ανυπόδητου χειμώνα.
Με τον λάγνον ήλιο του νυσταγμένου ακόμα πρωινού μα κυνηγάει αγκρισμένος ερπετά και στρουθία και πετροχελίδονα και άγουρες πεταλούδες και έντομα γης και έντομα του αέρα.
Με τον λάγνον ήλιο τον κλέφτη και πονηρό, να ξελογιάζει θωπεύοντας φουστάνια νεανίδων και θερμαίνοντας εφήβων χυμούς. Να πασπαλίζει με τριμένο φως τις σκιές του μαύρου βουνού. Ν’ αστράφτουν μαλάματα στο πανηγύρι της μεσημβρίας, καθώς ο απέναντι τράγος ανασταίνεται και πεθαίνει μουγκρίζοντας από οδυνηρή ηδονή.
Με τον λάγνον ήλιο να σαρώνει τα φρόκαλα της φρικαλέας καθημερινής τυμπανοκρουσίας. Να γαμωσταρίζει εκφωνητές, αναλυτές, κήρυκες, φλήναφους, ασόφους, σοβατζήδες ειδώλων, περιποιητές εικονολατρών, ασέμνους και σωτηριολόγους, εθνικούς νυχοκόπτες, εχρισμένους φιλοπάτριδες, μονοπωλητές στιγμιαίων αποφθεγμάτων.
Με τον λάγνον ήλιο να βλαστημάει, να φτύνει, να τσαλαπατάει, να δρασκελίζει, να αγκομαχάει και να ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο τολμηρά, όλο και πιο κατακέφαλα. Να ανεβαίνει και να κατακαίει και να εκρήγνυται και να ανθρακοποιεί, την ασχήμια του εδώ κόσμου.
Μ’ αυτόν τον ήλιο ταξιδεύω σήμερα ανεμοπαίζοντας. Μ’ αυτόν τον ήλιο της απαντοχής και του ονείρου. Σήμερα, μήνα Μάρτη, μήνα γδάρτη, μήνα παλουκοκάφτη, μήνα αμπαροτινάχτη.
Ταξιδεύω . . . »

Παραθέτω παραπάνω μια από τις τελευταίες επιφυλλίδες του Αλέξη, όπως είδε με τα μάτια της ψυχής του την τελευταία του άνοιξη, αφιέρωμα κι αυτό στους "τυφλούς τα τ' ώτα τον τε νουν τα τ' όμματα" του Δημοτικού Συμβουλίου Καρλοβάσου. -